«Όλα όσα ζήσαμε ,/όλα όσα αγαπήσαμε,/ όλα όσα είπαμε δικά μας,/θά επαναλαμβάνουνται στήν απουσία μας,/ μ'άλλους νά τά ζούν,/ άλλους νά τ'αγαπούν,/ άλλους νά τά λέν δικά τους..!»

Το διάβασα και το ξαναδιάβασα! ’λλοτε με πικρία άλλοτε νοσταλγικά, θύμωσα κιόλας και τελικά βρέθηκα να ταξιδεύω σε μια σειρά από ερωτήματα…

Είναι άραγε δανεικά τα συναισθήματα?

Μπορούμε μοναχά να τα οικειοποιηθούμε για λίγο και μετά αυτά πρέπει να φύγουν για να γεμίσουν άλλες ψυχές, λες και το συναίσθημα είναι ένα και πρέπει να μοιραστεί διαδοχικά σε όλους μας?

Έχει άραγε αυτόβουλη δύναμη και σκέψη η αγάπη και βαριέται να κάθεται στο ίδιο σημείο για πολύ καιρό? Ή μήπως μας δοκιμάζει όλους για να δει ποιος είναι άξιος να την δεξιωθεί και να την φιλοξενήσει κι εκεί να αποφασίσει να κατοικήσει?

Το έχω πει κι εγώ: «Κανείς δεν καταλαβαίνει αυτό που ζούμε, κανείς άλλος δεν το έχει ζήσει…» Γελάστηκα? Διάβασα απλώς ένα μυθιστόρημα? Ποιος θα μου πει αν αυτό που έζησα υπάρχει ή αν απλώς έκλεισα τα μάτια μου για λίγο κι έγινα πρωταγωνίστρια σε μια ασπρόμαυρη ταινία?