Ο Θησέας δε δοξάστηκε τόσο πολύ σαν βασιλιάς όσο σαν ήρωας, δηλαδή σαν άντρας μ’ άφοβη, γενναία ψυχή και δυνατά χέρα. Βλέπεις… κείνους τους καιρούς δεν είχαν εφευρεθεί ακόμη τα «τέλεια» φονικά όπλα κι έτσι είχε πολλή πέραση η ανθρώπινη δύναμη. Γι’ αυτό όλος ο κόσμος κρεμούσε τις ελπίδες του στους ήρωες για να τους σώσουν κείνοι από τ’ άγρια θηρία και τ’ ανθρώπινα τέρατα.

Κείνα τα χρόνια, βλέπεις, οι άνθρωποι δεν κινδύνευαν τόσο πολύ απ’ τους ανθρώπους όσο απ’ τα θηρία. Σήμερα τα πράματα άλλαξαν. Τελειοποιήθηκαν οι μηχανές, ψεύτισαν οι άνθρωποι. Και το χειρότερο είναι ότι δε γεννιούνται πια ήρωες. Δεν τους έχει ανάγκη ο κόσμος. Τι να τους κάνει; Έχει τις μηχανές τους. Προσοχή όμως! Να μη νομιστεί ότι οι παλιοί άνθρωποι, που δεν είχαν μηχανές, ήταν πιο ευτυχισμένοι απ’ τους τωρινούς. Κάθε άλλο. Το σωστό είναι ότι οι τωρινοί άνθρωποι και με τις μηχανές θα ‘πρεπε να ναι πιο ευτυχισμένοι. Και δεν είναι… Γιατί δίνοντας την εμπιστοσύνη τους στη μηχανή, της έδωσαν μαζί και την ψυχή τους. Κι έτσι έγιναν κι αυτοί μηχανές. Δηλαδή πλάσματα άκαρδα, ασυμπόνευτα κι εγωιστικά.

Δυο πράματα βοήθησαν να φτάσουν οι άνθρωποι σ’ αυτό το χάλι. Απ’ το ‘να τα χρήματα. Κι απ’ τ’ άλλο οι Πόλεμοι. Ναι, αλλά πόλεμοι γίνονταν και τότε. Έτσι δεν είναι; Και βέβαια. Μα τότε ο ένας σκότωνε έναν. Σήμερα ο ένας θερίζει χιλιάδες. Να, που δεν είναι το ίδιο.

Αλλά, επιτέλους, πότε θα πάψουν οι άνθρωποι να σκοτώνονται; Δύσκολη απάντηση. Γιατί οι άνθρωποι σήμερα, αντί να διορθώσουν τον εαυτό τους, διορθώνουν τις μηχανές τους. Τελειοποιούν, δηλαδή, την καταστροφή τους. Το κακό αυτό θα σταματήσει, τάχα, πότε; Και θα ‘ρθει μια μέρα, που ο άνθρωπος θα πάψει να ‘ναι δούλος της μηχανής του και θα γίνει αφέντης της; Ναι. Αλλά πότε; Όταν ο άνθρωπος ξαναπάρει πίσω την ψυχή που της έδωσε. Κι ακούσει την καρδιά του να χτυπά ξανά στο στήθος. Τότε θα νιώσει ξανά πόνο και το διπλανό του, και -μαζί- θα νιώσει και τον πόθο να ομορφύνει τον κόσμο, που μέσα του έχει, αφού δε θα ‘χει πια σκοπό να τον καταστρέψει…

ΜΕΝΕΛΑΟΣ ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ, Θησέας, εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.