Αυτοί οι άνθρωποι... Αυτοί που ποτέ δε θα χαμογελάσουν για πολύ... Αυτοί που τίποτα δεν τους καλύπτει. Που τίποτα δεν έχουν και όταν έχουν αυτομαστιγώνονται για να το χάσουν. Και το χάνουν... Τις περισσότερες φορές... Άνθρωποι που όταν έχουν δίπλα τους δουλειά/φίλους/εραστές που τους κάνουν ευτυχισμένους, κάνουν τα πάντα για να τα χάσουν... Γιατί "τόσα χρόνια δεν τα είχαν, άρα δεν τους αξίζουν". Κι εγώ ένας τέτοιος άνθρωπος είμαι. Πνιγμένη μες στη μελαγχολία μου, με ισχυρά ένστικτα αυτοκαταστροφής και σκιές στο βλέμμα... Ένας άνθρωπος που ζει για να είναι μόνος του... Σαν την κυρία Τ. απέναντι από το πατρικό μου, που ζει χρόνια τώρα μόνη της, υιοθετώντας άπειρες γάτες για να καλύψει κάποιο ανεξήγητο κενό. Τόσα χρόνια έλεγα ότι απλά έτσι ήθελε να ζει. Κι εγώ έτσι ήθελα να ζω. Από επιλογή ήμουν μόνη μου... Από επιλογή ή από την επιβολή της μίας και μοναδικής επιλογής; Ποιος ξέρει... Μετά από πολλά χρόνια, έτυχε τις προάλλες να κάτσω μαζί της και να συζητήσω. Είναι αυτοί οι γείτονες που τους ξέρεις χρόνια, αλλά δεν ξέρεις τίποτα παραπάνω από το όνομά τους... "Εγώ κορίτσι μου, αν δε με πολεμούσε η μάνα του Κ. τότε, επειδή ήμουν 5 χρόνια μεγαλύτερή του, θα τον είχα παντρευτεί..." ήταν η πρώτη της κουβέντα, όταν με ρώτησε αν είχα παντρευτεί, επειδή είχα φύγει για κάποια χρόνια από το πατρικό μου (όχι, δεν είχα παντρευτεί). Το είπε απότομα, σχεδόν σαν να μην είχε ακούσει την απάντησή μου, σαν να μην ήθελε καν να την ακούσει... Σαν να βρήκε έναν άνθρωπο να μιλήσει για όλα αυτά που τόσα χρόνια δεν "ανακάτευε"... "Το παιδί έπρεπε να το κρατήσω... 30 χρονών ήμουν... Πόσες ευκαιρίες ακόμα θα είχα στην ζωή μου να γίνω μάνα; Θα είχα έναν άνθρωπο τώρα...". Η γυναίκα αυτή, που τόσα χρόνια ήμουν σίγουρη ότι ζούσε μόνη της από επιλογή, μου άνοιγε την καρδιά της, η οποία ήταν γεμάτη πίκρα και μαράζι. Για κάτι που δεν έκανε... Για πολλά που δεν έκανε... Και τώρα μόνη της, με τις γάτες της και μια γειτονιά που στα πλαίσια της "Αθηνοποίησης" δεν την ξέρει καν... Ποιοι να ξέρουν τις ιστορίες της; Ποιοι να ξέρουν τα παράπονά της από την ζωή; Μου προσέφερε καφέ, αλλά πραγματικά βιαζόμουν να φύγω... Της υποσχέθηκα ότι θα γυρίσω για τον καφέ, από βδομάδα που θα τελείωνα με κάποιες δουλειές που πραγματικά επείγουν... Θα πάω... Για την ακρίβεια, θα πηγαίνω... Σε κανέναν δεν αξίζει να είναι μόνος του, όταν πραγματικά αυτό τον πληγώνει. Το λέω αυτό εγώ, που πραγματικά έχω περάσει άπειρες ώρες κλεισμένη στο σπίτι μου, χωρίς να ανοίγω καν τα πατζούρια και χωρίς να θέλω να δω κανέναν... Πάντα όμως, είχα την επιλογή όταν ήθελα να δω κάποιον... Η κυρία Τ. δεν την έχει (πια). 

Έχω υπάρξει άνθρωπος που έχει διώξει όμορφα πράγματα από δίπλα του, μόνο και μόνο γιατί μπορεί να πίστευε ότι δεν τα αξίζει... Μόνο και μόνο επειδή φοβήθηκε ότι αν μεγαλώσουν λίγο ακόμα, θα γίνουν ομορφότερα και αν τελειώσουν "μετά" θα καταστραφώ... Ό,τι και να είναι αυτό που μας κρατάει μακριά από τα όμορφα... Αυτοκαταστροφή, φόβος, ζήλια... Δεν αξίζει τον κόπο! Και αυτή τη φορά... Από συνήθεια μάλλον, το ξαναέκανα... Και τότε αυτός ο άνθρωπος γύρισε και, κρατώντας με αγκαλιά, μου εξήγησε πόσο μεγάλη βλακεία πάω να κάνω... Κι εγώ σαν παιδάκι κάθισα κάτω από την ομπρέλα του και κούρνιασα...

- Θα φύγεις τελικά;

- Δεν έχω πού να πάω...

- Μείνε τότε.

- Για πόσο; 

- Μείνε για σήμερα... Αν θες, μείνε για πάντα.

- Θα μείνω!