Χθες είχα μία κουβέντα με μία φίλη, από αυτές τις αμετανόητες -από επιλογή (χμμμ)- εργένισσες... Μου έλεγε λοιπόν ότι θα έμπαινε σε μία σχέση μόνο αν όντως έβρισκε το άλλο της μισό, πράγμα που είναι απόλυτα σεβαστό, αν και λίγο ουτοπικό, μιας που δεν ξέρω πώς ορίζουμε το "άλλο μας μισό" και πώς θα το καταλαβαίναμε ότι είναι αυτό. Όταν αναρωτήθηκα λοιπόν, μου είπε "Είναι απλό... Αν βρεις ποτέ την αρσενική Χαρά, θα το καταλάβεις". Μπερδεύτηκα... "Δηλαδή το άλλο μου μισό, είναι ίδιο με το ήδη υπάρχον μισό;" ρώτησα με τα μάτια γουρλωμένα... "Ναι, βέβαια... Μόνο έτσι θα ξέρεις ότι θα είναι ο ένας και μοναδικός".

Πραγματικά μου προκάλεσε άγχος όλο αυτό. Δε θα μπορούσα να διαχειριστώ έναν άνθρωπο ίδιο με εμένα. Έναν άνθρωπο που όταν θα μούτρωνα εγώ, θα μούτρωνε κι αυτός και δε θα μιλάγαμε για εβδομάδες... Από χέρι, αν μιλάμε για μία ετεροφυλόφιλη σχέση, αυτός είναι άντρας κι εγώ γυναίκα... Η μεγαλύτερη διαφορά που θα μπορούσε να υπάρξει... Από την άλλη, κάθομαι και βλέπω τις "διαφορές" μας με τον άνθρωπο που έχω δίπλα μου και πραγματικά, αν δεν υπήρχαν, δε θα ήταν όλα τόσο... ιδανικά (;;;) :P Πραγματικά διαφέρουμε στα πάντα και είναι η πιο "υγιής" σχέση που είχα ποτέ, γιατί πολύ απλά καταλαβαίνουμε ότι ο καθένας θέλει το δικό του, προσωπικό χρόνο για να ζήσει αυτά τα διαφορετικά πράγματα... Αναπόφευκτα πάντα συγκρίνουμε με το παρελθόν μας... Για ένα μικρό διάστημα λοιπόν, ήμουν με έναν άνθρωπο, ο οποίος "έμοιαζε" φαινομενικά, σε όλα με εμένα... Πεθαίνω για καυτερά φαγητά... fan κι αυτός. Μου άρεσε να κάνω ποδήλατο... Πήρε ένα ποδήλατο για να κάνουμε μαζί... Έγραφα σε ένα webzine, ξεκίνησε κι αυτός... Διάβαζα Reich Wilhelm‎, με το που το τελείωσα το ξεκίνησε (να έχουμε κάτι να λέμε βρε αδερφέ)... Όλα αυτά, οδήγησαν εμένα στο τρελοκομείο. Δε γίνεται να είσαι ίδιος με έναν άνθρωπο. ΔΕ ΘΕΣ να είσαι ίδιος με έναν άνθρωπο. Ακόμα κι αν όντως είναι σύμπτωση, δε θα έχεις τίποτα να ανακαλύψεις. Δε θα υπάρξει φλόγα ποτέ... Δε θα αναρωτηθείς ποτέ "Τι να σκέφτεται;" όταν σε κοιτάει... Δε θα θες να είσαι σε σχέση με τον εαυτό σου, γιατί τότε πολύ απλά θα καθόσουν μόνος σου...

Τώρα, μαγειρεύω και ρίχνω τα πιπέρια μου στο πιάτο μου αντί για την κατσαρόλα... Διαβάζω Βαμβουνάκη και διαβάζει Νορμπέρτο Μπόμπιο... Κάνω ποδήλατο και βλέπει μπάλα... Γράφει σε webzine και το βρίσκω παντελώς αδιάφορο... Ακούω Sisters of Mercy και ακούει Dream Theater... Και μετά... Μετά καθόμαστε μαζί και μιλάμε για όλα αυτά, δεν κάνουμε απλά μια κριτική του ίδιου πράγματος από το πρωί ως το βράδυ. Δεν έχουμε παθολογικά προβλήματα του στυλ "Αν δεν κοιμηθείς εδώ, θα βγω να πιω όλα τα λεφτά μου, γιατί δεν μπορώ να κάτσω μόνος μου". Δεν έχουμε ψυχολογικά του στυλ "Τι θα κάνω μετά από σένα". Μετά από μένα θα εξακολουθεί να ακούει Dream Theater και να βλέπει μπάλα. Γιατί αυτά είναι η προσωπικότητά του και όχι μία κλεμμένη από κάποια τυχαία γκόμενα που βρέθηκε δίπλα του. 

Θεωρώ λοιπόν, ότι έχω κι εγώ μία αρκετά ισχυρή προσωπικότητα και η απάντησή μου στην ίδια αμετανόητη εργένισσα φίλη μου, είναι ότι δύο άνθρωποι με ισχυρές προσωπικότητες, μπορούν να συνυπάρξουν χωρίς να φαγωθούν με τα ρούχα τους (πράγμα που επίσης υποστήριζε). Το θέμα είναι να ξέρουν πότε πρέπει να κάνουν πίσω και κυρίως το γιατί. Δε νομίζω κανένας να θέλει δίπλα του έναν κλόνο κάποιου άλλου, κυρίως όταν αυτό γίνεται από υποταγή και όχι από σύμπτωση. 

"Ξέρεις τι θα γίνει αν χωρίσετε; Έτσι όπως και οι δύο δε σηκώνετε μύγα στο σπαθί σας;" 

Πρώτον, δε με νοιάζει τι θα γίνει αν χωρίσουμε... Αν χωρίσουμε, ούτε καν αυτή η κουβέντα δε θα έχει σημασία ξανά... Δεύτερον, όταν αποφασίζεις να επιτρέψεις σε κάποιον να μπει στην ζωή σου, τότε σηκώνεις αρκετές μύγες στο σπαθί σου, αρκεί να ξέρεις γιατί το κάνεις. Το κάνεις, πρώτα απ'όλα για σένα, και μετά για εσάς. Και τρίτον, who cares... Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε...