XV

Όλοι κοιμούνται απαλά

ύστερα από ένα παραμύθι.

Εγώ περιφέρομαι στο κατάστρωμα

και μετρώ στο ημερολόγιο τ’ ουρανού

τις μέρες της θλίψης μου.

Μέρες πικρές

σαν την αρρώστια και το θάνατο.

Μιλώ με τ’ άστρα γιατί ξέρω

τη γλώσσα τους

και κείνα με παροτρύνουν

να μάθω στους ταξιδιώτες

τη δύσκολη γλώσσα της καρδιάς.

Περιτρέχω το στοιβαγμένο φορτίο

των αδελφών μου

και στα κίτρινα πρόσωπά τους διαβάζω

την έκκληση για σωτηρία.

Πάνω τους στέκεται ο σκελετός

φωσφορίζοντας λόγια της καταδίκης.

Σπουδάσανε

όλες τις γλώσσες του κόσμου.

Όμως

μια γλώσσα δεν έμαθαν:

των μικρών αστεριών,

που την ξέρουν τα πλάσματα τ’ ουρανού

γιατί είναι από φως

κι από μια μόνη λέξη, που τα γράμματά της

ένα προς ένα τ’ αραδιάζουν οι άγγελοι

στη μεγάλη καμπύλη της νύχτας:

Καλοσύνη!

ΚΡΙΤΩΝ ΑΘΑΝΑΣΟΥΛΗΣ

…

Καλή εβδομάδα.