Σήμερα νιώθω μπερδεμένη.

Έχω τόσες σκέψεις στο μυαλό μου, τόσα πράγματα που θα ήθελα να γράψω…

Αισθάνομαι σαν να μη με χωράει ο τόπος…

Είναι που διάβασα το blog του Γιώργου…ναι…σίγουρα ένας λόγος είναι αυτός.

Κάθε φορά , μα κάθε φορά που ακούω για τέτοια ταξίδια και ιδιαίτερα όταν γνωρίζω το πρόσωπο έστω και λίγο , μπλοκάρει το μυαλό μου…

Έρχεται πάλι αυτή η σκέψη που κάθε φορά αποφεύγω ή ξεχνάω…Σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε….αυτό είναι η ζωή μας…το σήμερα, το τώρα από εκεί και μετά ποιος ξέρει…έτσι απλά μπορούν όλα να τελειώσουν…δεν μπορεί όμως να το συλλάβει ο νους μου…δεν μπορεί και δεν το χωράει…

Με φοβίζουν αυτές οι σκέψεις μου και με αγχώνουν…

Είναι που νιώθω πως ο χρόνος επουλώνει πληγές αλλά δεν τις κλείνει και που ξέρω πως  από μόνος του δεν μπορεί να κάνει δουλειά, πρέπει να συμβάλλω και εγώ σε αυτό…μα εγώ δεν συμμετέχω…δέχομαι πια με απάθεια τις ανοιχτές μου πληγές και μαθαίνω να ζω με αυτές, ξεχνιέμαι , συμβιβάζομαι και προχωράω…

Τι άλλο μένει να κάνω άλλωστε;

Έτσι είναι η ζωή…

Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν , και εσύ πονάς που τους χάνεις απ’ την μια , αλλά χαίρεσαι που τους γνώρισες απ’ την άλλη…ναι…χαίρεσαι , αλλά δεν είναι πια εδώ…Συμβιβάζεσαι όμως και προχωράς…

Περνάς δύσκολές καταστάσεις , πρέπει όμως να φανείς δυνατός , γιατί είσαι δυνατός και το ξέρεις, όσο αδύναμος και αν φαίνεσαι ή αισθάνεσαι. Είναι αυτή η δύναμη που εμφανίζεται στα δύσκολα με μαγικό τρόπο και σε κρατάει όρθιο… «Μπορώ» λες, «άλλωστε έχω περάσει και χειρότερα»…Παλεύεις και προχωράς…

Είναι και αυτές οι άσχημες στιγμές που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τις ξεπερνάς και αυτές είναι που σε μαθαίνουν να εκτιμάς τις καλές περισσότερο…Χαμογελάς και με αυτές πορεύεσαι και προχωράς…

"Όμως η ζωή, δεν είναι όλες αυτές οι στιγμές , καλές ή κακές;" σκέφτεσαι...

Έπειτα ,βλέπεις και τον χρόνο που περνάει, άλλοτε με ρυθμούς χελώνας και άλλοτε να τρέχει γρήγορα σαν λαγός και εσύ πρέπει να προσαρμόσεις τα πάντα σε αυτούς τους ρυθμούς…τα πάντα όμως…Τρέχεις , περπατάς όπως και να ‘χει όμως , προχωράς…

Ξέρεις τι είναι σωστό…ναι…πάντα το ξέρεις…

Ξέρεις πως πρέπει να παίρνεις στο δισάκι σου τα πιο σημαντικά από το παρελθόν , που θα σε βοηθήσουν στο μέλλον αλλά να ζεις το παρόν!

Είσαι άνθρωπος όμως και πολλές φορές τα πρέπει παίζουν μαζί σου και εσύ μαζί τους και δεν τα ακολουθείς πάντα…δεν πειράζει όμως…σημασία έχει να προχωράς…

Γιατί έτσι είναι η ζωή…

Πρέπει να παλέψεις για να την κατακτήσεις!Να συμβιβαστείς , να κλάψεις , να γελάσεις , να πονέσεις , να χαρείς , να αγαπήσεις , να ερωτευθείς, να απογοητευτείς, να προδωθεις, να κερδίσεις , να χάσεις , να ζεις!

Ότι και να συμβαίνει εσύ πρέπει να προχωράς…μέχρι να σε πιάσει ο χρόνος….

Μου φαίνεται γελοίο όλο αυτό το παιχνίδι ώρες ώρες!

Ένας άνισος αγώνας με τον χρόνο

και εσύ συνέχεια να ψάχνεσαι...

μια να χαίρεσαι , μια να λυπάσαι...

Σαν μαριονέτα...

Σαν ένα παζλ που ψάχνεις να βρεις τα σωστά κομμάτια και κάποια στιγμή θα ολοκληρωθεί , μόνο που το πόσο όμορφη θα είναι η εικόνα στο τέλος , εξαρτάται από εμάς...(μμμ μερικές φορές ίσως και όχι...)

Όπως και να έχει όμως η ζωή είναι ένα παιχνίδι ,άλλοτε εύκολο και άλλοτε δύσκολο, άλλοτε χάνεις και άλλοτε κερδίζεις και τα παιχνίδια είτε έτσι , είτε αλλιώς είναι όμορφα…!

  Ακροβάτες είμαστε και η γη είναι μια κλωστή

Σε ένα σανίδι παίζουμε με ήλιο και βροχή…

(από την θεατρική παράσταση "Δωδέκατη Νύχτα)