6

 Το  Όν,  μουγκρίζοντας  υπόκωφα  έδειχνε, σαν να  προσπαθούσε, να  εντοπίσει τη λεία του.

Μια υπόνοια του Άλεξ  πως δεν είχε συμβατική όραση, ούτε  ακοή  αλλά,  έβρισκε  τα θηράματα του  χρησιμοποιώντας  ανταπόκριση  υπερήχων  η  σονάρ  του φάνηκε ακραία μα,  όχι αδύνατη.

Στα όρια του πανικού, άρπαξε το κινητό.  Τουλάχιστον, έπρεπε να το φωτογραφίσει…

Η  ένδειξη, άδεια μπαταρία, αναβόσβηνε ειρωνικά …

Το πανάθλιο τέρας, δείχνοντας να σιγουρεύτηκε για το στόχο του, άρχισε να σκαρφαλώνει  έρποντας,  στην  απότομη όχθη. Κατευθύνονταν  ακριβώς,  στο σημείο  όπου, με τον τρόμο να κυριαρχεί και, ένα πολικό ρίγος, να διαπερνά την  σπονδυλική του στήλη …ακινητοποιημένος,  έστεκε ο  Αλέξ.

Μια δυσώδη, φλογισμένη αναπνοή, ανάμικτη  ψόφιου και, μούχλας  να τον έχουν  τυλίξει αποπνικτικά, με  όση δύναμη του είχε  απομείνει κατέβαλε, μια  ύστατη  προσπάθεια  να  ξεκολλήσει… Αδύνατο κι’ ενώ,

η  κοντανασεμιά του έγινε βαριά, οι  διογκωμένες του φλέβες  έτοιμες να εκραγούν  και,  οι  κόρες των ματιών του, άρχισαν να διαστέλλονται καθώς,  οι  σφυγμοί της καρδιάς,  σαν χάλκινο τύμπανο,  κτυπούσαν έντονα, ακανόνιστα,  στο πονεμένο του στήθος…

Το… απερίγραπτο  πλάσμα  έφτασε  τόσο κοντά,  που παρά την αγωνία του …μέτρησε στα, με υμένα  ενωμένα, μπροστινά  του πόδια,  από επτά  απαίσια,  με γαμψά,  αποκρουστικά νύχια, δάχτυλα  τα οποία, στα επόμενα  δευτερόλεπτα,  θα του ξέσκιζαν  τις σάρκες!

Το  αλλόκοτο  κτήνος  απότομα, τίναξε προς το μέρος  του, ένα  πλοκάμι.

Ένιωσε το ψυχρό,  ερπετοειδές  άγγιγμα,  να γλιστρά  γλοιώδη, γύρω από την κνήμη του αριστερού  του ποδιού προσπαθώντας, να το τυλίξει.

Με σχεδόν, κομμένη την ανάσα, δίχως  δυνατότητα αντίδρασης,  κοιτούσε,  με μάτια  γουρλωμένα, να επέρχεται το μοιραίο.

Απρόσμενα,  ελάχιστα  πριν το απόκοσμο ερπετό  τον γραπώσει ,ένας  ξαφνικός,  βίαιος,  ανεμοστρόβιλος  φύσηξε,  παρασύροντας  τα πάντα  στο πέρασμα  του.

Κι’  ενώ, μια  αέρινη  αρπάγη,  ανασήκωνε  τον ίδιο ψηλά,  σαν  πούπουλο  η  ίδια …θεομηνία ξαπόστελνε τον  κτηνώδη  Μεθέωντα  να κατρακυλήσει,  με  μεγάλο θόρυβο,  στο  πάτο  της  ρεματιάς.

Μέσα  στη  ταραχή  του ο Άλεξ  σκέφτηκε … λυτρωτικά.

Ευτυχώς, γλίτωσα…

Τέτοιο  γκρεμοτσάκισμα,  σίγουρα, θα τον αποτελείωσε  ωστόσο,  οι  ευσεβείς του πόθοι  παρέμειναν ανεκπλήρωτοι.

Ο Μεθέωντας  παρ’ ότι,  έμοιαζε ζαλισμένος,  σαστισμένος  γρήγορα, «γεμίζοντας, με τον αντίλαλο, ενός  τρομερού  βρυχηθμού  την ρεματιά»  ξανασηκώθηκε.

«Ο Άλεξ  έχοντας σύμμαχο  την απρόσμενη  βοήθεια του Αιόλου αισθάνονταν,  σαν πιλότος  ο  οποίος, στη  πτώση του αεροσκάφους είχε κάνει  επιτυχή εκτίναξη  του σωστικού καθίσματος  ταξιδεύοντας,  με το αλεξίπτωτο…

Σε ,μια  αργή περιδίνηση,  που τον στριφογυρνούσε  γλυκά, ήρεμα,  στο  ύψος,  που  το αδηφάγο, αηδιαστικό πλάσμα, δε μπόραγε  να  τον φθάσει.

Εκείνο  εξαγριωμένο, ξεχύνοντας  από το  βρωμόχνωτο  στόμα  του χοληδοπράσινους  αφρούς σκαρφάλωσε ,  πιότερο άγριο  στην όχθη  ακολουθώντας  έρποντας τη  χαμένη  λεία  του.

Η υπερυψωμένη  πτήση του  Άλεξ , «σε παράλληλη πορεία, με το παρόχθιο μονοπάτι  της ρεματιάς»  τον κατεύθυνε  νότια, προς το νεκροταφείο.

Ο  ανέλπιστος  ανεμοπτερισμός  του …χάριζε κουράγιο και, παρά την αίσθηση του αβέβαιου  χρόνου ….

Από την ασφαλή  απόσταση  έπαιρνε  κουράγιο  μετατρέποντας  τον  αρχικό  του πανικό, σε  μια περίεργη σιγουριά. 

Άρχισε, να  παρατηρεί  την  επιβλητική  διάπλαση του Μεθέωντα  νιώθοντας  κατά  βάθος,  ένα συναίσθημα  οίκτου, για το  ασύμμετρο  πλάσμα! 

Κάποια  στιγμή,  όταν,  μαύρα  σύννεφα  έκρυψαν  τον λαμπρό  ήλιο, αισθάνθηκε  τη  μυρωδιά  της  βροχής .
Ο  …ευεργετικός  άνεμος,  όπως  απότομα άρχισε,  άλλο  τόσο έξαφνα …έπεσε,  κάνοντας την  απροσδόκητη  του αιώρηση,  «λόγω  της άπνοιας» να  σταματήσει.

Άρχισε,  να …προσγειώνεται  πλησιάζοντας  πάλι  ταχύτατα, στον όλεθρο που προσωρινά  φαντάστηκε  ότι,  του είχε ξεφύγει… 

Το  ευτύχημα είχε ξαναβρεί  τη χαμένη  του φωνή αρχίζοντας  να σκούζει  δυνατά...
Εκλιπαρούσε  κάποιος,  να τον βοηθήσει,  μάταια!

Στην αδυσώπητη  ερημιά  κανείς, δεν αποκρίνονταν.