Βαδίζω στα μονοπάτια των αναμνήσεων.

Εκεί που ζούσα, εκεί που υπήρχε το φως.

Βυθίζομαι στο πέλαγος της θλίψης.

Εκεί που πέθανα, στο απόλυτο σκοτάδι.

Κάθε μέρα η ίδια διαδρομή, μα τώρα είμαι μόνος…

Άσκοπες περιπλανήσεις, άσκοπα ταξίδια.

Περπατώ αμίλητος, κοιτώ το χώμα.

Τριγύρω ένα τίποτα, όλα άδεια.

Χωρίς νόημα…

Κενές συζητήσεις, κενά πρόσωπα, κενές μορφές.

Για λίγες ώρες φοράω το προσωπείο.

Δεν πρέπει να με δούνε…

Γυρνάω σπίτι, κλειδώνω την πόρτα.

Σβήνω το φως και κλαίω στο σκοτάδι…