Μη κοιτάς την πέτρα, κάποτε ήταν αίσθημα.

Μη κοιτάς το κενό, κάποτε ήταν καρδιά.

Κοίτα τα μάτια, αυτά λένε την αλήθεια.

Τους ωκεανούς μου κοίτα, που τρέχουν στα μάγουλα…

Ποτάμι οι λέξεις, τρυπάνε τον αέρα. Μα τι’ναι οι λέξεις;

Σκέψεις είναι που χτυπούν σε τοίχο.

Είναι τα όνειρα, τα θέλω μου που σου’πα.

Το “σ’αγαπώ” που ποτέ τα χείλη μου δεν σου’δωσαν.

Ζωή, ψυχή που κάποτε ήταν ένα.

Ψυχή το γέλιο σου, ζωή το πρόσωπο σου.

Ψυχή τα μάτια σου, ζωή…

Τώρα ζωή χαμένη, ψυχή…

Μη κοιτάς την πέτρα, κάποτε ήταν έρωτας.

Μη κοιτάς το κενό, κάποτε είχε εσένα…