Το τρένο φτάνει στο σταθμό…

Αυτός στέκεται εκεί στην αποβάθρα, μ’ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, μια σπίθα στα μάτια. Δεν κρατάει πολλά, μόνο τ’όνειρο του. Τη σκέψη της και τ’όνειρο του. Ψαχουλεύει την τσέπη του. Λίγα τρίμματα έχει μέσα κι ένα εισιτήριο.

Το τρένο σταμάτησε. Έτρεξε ν’ανέβει.

Στην πόρτα τον σταματάει ο εισπράκτορας. Παίρνει το εισιτήριο του.

Κάτι πήγε στραβά. “Αυτό το εισιτήριο δεν είναι για’σένα” του λέει.

“Πρέπει να περιμένεις, το τρένο θ’αργήσει να’ρθει”.

Έμεινε να τον κοιτάει. Το όνειρο; Βαρέθηκε πια να περιμένει – πήδηξε απ’τη βαλίτσα κι έφυγε μακριά.

Κι αυτή…

Δεν είναι να πεις ότι έχασε κάτι, δεν ήταν και ποτέ δική του.

Κράτησε μόνο μια ουλή. Μια ουλή και μια ανάμνηση. Κάνει κρύο στη μοναξιά…

Γύρισε την πλάτη κι έφυγε. Κάποτε θα’ρθει…