Ίσως μεγάλωσε, άλλαξε. Ξέχασε πως είναι να κάνεις ευχές, να χτίζεις όνειρα. Αναλώθηκε στον κόσμο των μεγάλων.

Όχι, δεν εννοώ αυτούς του "μεγάλους" τους σημαντικούς, τους αιώνιους. Τους άλλους εννοώ, αυτούς που τρέχουν όλη μέρα δεξιά κι αριστερά, που μόνη τους ευχή είναι ν'αποκτήσουν λεφτά κι άλλα λεφτά, πολλά λεφτά.

Μα όχι, αυτός δεν είναι σαν αυτούς. Αυτός ακόμα εύχεται, ακόμα χτίζει όνειρα. Αυτοί του τα γκρεμίζουν μα αυτός υπομονετικά τα ξανασηκώνει. Ορθώνεται μπροστά στο τείχος του "πρέπει" και αντιτάσσει το "θέλω". Αυτός είναι, αυτός ήταν πάντα.

Ένα παιδί στον κόσμο των μεγάλων...