Υπάρχει ένα τραίνο στο σταθμό και σε περιμένει...παλιός καρβουνιάρης στην όψη,με πολυκαιρισμένα σκουριασμένα σιδερένια βαγόνια χωρίς παράθυρα...οι καπνοί που βγαίνουν από την ατμομηχανή του,τα πνίγουν όλα στο ντουμάνι τους...Σαν μαύρο άλογο του θανάτου μοιάζει αυτο το τραίνο...
Το εσωτερικό του,ακόμη πιο τρομακτικό και αφιλόξενο...τα βαγόνια δεν έχουν θέσεις και το πάτωμα έχει καρφιά...

Οι επιβάτες που περιμένουν...τί θέαμα κι αυτό...άλλοι τρομαγμένοι,άλλοι θλιμένοι...όλα αυτά τα συναισθήματα διαγράφονται στο τρεμμάμενο βλέμμα τους...θρήνοι αποχωρισμού από αγαπημένα πρόσωπα,κραυγές απόγνωσης και φωνές τρόμου ακούγονται....

Πολλοί δεν αντέχουν να επιβιβαστούν και μένουν στο σταθμό της μονιμότητας...κλειδώνονται στο αιώνιο δωμάτιο της συνήθειας,γεμίζοντας τον εαυτό τους καπνούς ψέμματος,ενώ η αλήθεια που και που όταν ξεπροβάλει τους κεντρίζει και τους πονά,κάνοντάς τους να κρυφτούν και πάλι πίσω στο σύννεφο του ψεύδους...

Κάποιοι άλλοι πάλι,προτιμούν να επιβιβαστουν σε όμορφες αμαξοστοιχίες εξπρες πηδώντας απ τη χαρά τους...Υπερσύχρονα τραίνα με όλες τις ανέσεις...ευγενικό προσωπικό,όμορφη διαδρομή...όλη η χαρά όμως σβήνει όταν το όχημά τους εκτροχιάζεται και χάνουν...τη ζωή τους στην καλύτερη...τον εαυτό τους στη χειρότερη...

Μόνο λίγοι γενναίοι θα φτάσουν στο τέρμα με το άσπλαχο μαύρο σιδηρούν άλογο της σωτηρίας...μόνο αυτοί θα καταφέρουν να κατέβουν στον τερματικό σταθμό...εκεί όπου πόνος δεν υπάρχει...μόνο ανθισμένα λιβάδια,όμορφες καταγάλανες θάλασσες και ηλιόλουστοι ουρανοί...

Μα πάνω απ όλα άνθρωποι γεμάτοι ευτυχία που ξεχειλίζει από τα μάτια τους και ζωγραφίζει χαμόγελα στα πρόσωπά τους...

Σας χαιρετώ...ο συρμός μου αναχωρεί...κακό μου ταξίδι,καλέ μου προορισμέ...