Για ακόμα μια φορά μέσα σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα θα ανηφορίσω στην Αλεξανδρούπολη .

Συχνά πυκνά σκέφτομαι την έννοια της πατρίδας , της ανάγκης για γυρισμό κτλ..

Ε λοιπόν , νομίζω πως έχω καταλήξει στο συμπέρασμα οτι ως άνθρωπος προσωπικά είμαι άπατρης .

Δεν υπάρχουν χώματα που να νιώθω οτι τους ανήκω ή ότι μου ανήκουν , δεν υπάρχουν μέρη που να τα νιώθω συγγενικά μου ...

Κατάγομαι από την Θράκη αλλά μονάχα τα δύο τελευταία χρόνια με ''τραβάει'' , ζητώ να την επισκέπτομαι , ζητώ να ζω χρόνο από την ζωή μου εκεί , όχι λόγω καταγωγής όμως .

Σίγουρα όχι .

’νθρωποι είναι αυτοί που με κάνουν να θέλω να πηγαίνω εκεί .

Η αίσθηση οτι με αγαπημένα πρόσπωπα βρισκόμαστε για λίγο στον ίδιο τόπο , βλέπουμε την ίδια εικόνα , μοιραζόμαστε τον ίδιο αέρα ...

Αν έπρεπε με το ζόρι να μιλήσω για πατρίδα τότε θα έλεγα οτι η δικιά μου είναι όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα .

Αυτό με γεννά , με θρέφει , με μεγαλώνει .

Ο τόπος και ο χρόνος που μοιράζομαι με αυτούς που αγαπώ ...

Μπορεί όλα όσα γράφω να ακούγονται σαχλά , χαζά ή οτιδήποτε άλλο μα σε αυτό το συμπέρασμα έχω καταλήξει πια .

Ναι λοιπόν , ταξιδεύω για να βρεθώ με ανθρώπους που τους φέρω έτσι και αλλιώς μαζί μου πριν τους συναντήσω .

Αύριο θα ξαναφύγω για να πάω να αγκαλιάσω μια καλή μου φίλη και τελικά δεν ξέρω ποιά από τις δυο μας έχει ανάγκη την άλλη την συγκεκριμένη περίοδο .

Το μόνο που μετράει είναι οτι θα είμαστε παρέα , ότι δεν θα μας ενώνουν μονάχα τηλεφωνικές γραμμές ή γλυκές σκέψεις , θα είναι και τα χέρια μας κοντά , θα συναντιούνται τα βλέμματά μας ...

Καλό ταξίδι , λοιπόν , στον καθένα από εμάς που καθημερινά ταξιδεύει είτε χιλιόμετρα είτε ανθρώπους είτε εαυτούς είτε οτιδήποτε άλλο προκειμένου να συναντιέται πότε κρυφά πότε φανερά με αυτούς που αγαπά .

Καλό δρόμο να έχουμε ...