Μεγαλώνω...

Μεγαλώνω και όλα αλλάζουν. Τα όνειρα, οι σκέψεις μου, εγώ ο ίδιος.

Πως έγινα έτσι;

Αναλώθηκα κι εγώ στο ψέμα, το μίσος, την υποκρισία. Δεν είμαι πια παιδί. Κι αυτό με πονάει.

Κρατάω ακόμα τις αναμνήσεις.

Εικόνες απο ξέγνοιαστα χρόνια, δίχως σκοτάδι, δίχως ζόρια. Με πράσινα λιβάδια και πετρόχτιστα σπίτια, με παιχνίδια και χαρές μέχρι το σούρουπο.

Εικόνες απο πρόσωπα που έχουν φύγει αλλά παραμένουν εδώ. Ζουν στη σκέψη, στην καρδιά μου.

Κι όμως, δεν είμ’ο ίδιος. Ο χρόνος έκανε πάλι τη δουλειά του. Κανείς και τίποτα δεν του ξεφεύγει.

Ένα τραγούδι απο τότε μ’έκανε να θυμηθώ. Να θυμηθώ τα ματωμένα γόνατα, τα ξύλινα σπαθιά, τ’ατέλειωτα παιχνίδια.

Αμέσως με πλημμύρισε η γαλήνη. Η όψη μου φωτίστηκε και σιγοψιθύρισα εκείνο το σκοπό.

Τα παιδικά μου όνειρα...