Γι’άλλη μια φορά το τέλος. Ένα τέλος πικρό και δυσανάλογο. Ένα τέλος πριν καν δει την αρχή. “Όλα αλλάζουν” ψιθύρισε κι έκλεισε τα μάτια.

Ήθελε να θυμηθεί, να νιώσει ξανά. Όλα αυτά που είχαν φύγει. Και του είχαν λείψει. Κυρίως φιγούρες. Φιγούρες μεκρινές πλέον, σκηνές απ’το παρελθόν. Έκλεισε τα μάτια.

Μα όσο κι αν προσπαθούσε, δεν μπορούσε να ξεφύγει. Μια μικρή ανάσα και πάλι στον βυθό...

“Όλα αλλάζουν μα όλα μένουν ίδια”, σκέφτηκε. Τι να φταίει άραγε;

Τι να φταίει που όλα φεύγουν;