Χώρις τίτλο ονομάζεται η καινούργια συγγραφική προσπάθεια που επιχειρώ σήμερα και αυτό γιατί απλά μετά από καιρό μου γεννηθηκε η επιθυμία να τα πω μαζί σας ξανά μεσά από μερικές αράδες!

Δεν θα σχολιάσω και γω ως ακόμα ένας σοφός της εποχής ότι η κατάσταση είναι κρίσιμη,ότι τα χρέη πνίγουν καθημερινά όλο και περισσότερους,ότι η ανεργία έχει γίνει η καλύτερή μας φίλη και γενικά ότι ας κάνουμε υπομονή γιατί άλλωστε η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.Α!Να μην ξεχάσω να πώ ότι και αυτή τελικά πεθαίνει...τι σημάσια έχει η σειρά;;

Ας πάμε όμως στο χωρίς τίτλο...Ε ναι χωρίς τίτλο γιατί από ένα μείγμα σκέψεων που εκθέτω εδώ ο καθένας σας θα χει τη δυνατότητα να βάλει το δικό του και έτσι με αυτό το απλό τέχνασμα όλοι σας θα έχετε γίνει μέτοχοι των σκέψεων μου.

Καταρχάς,είναι μια εποχή όπου όλα είναι ρευστά και πιο πολύ από όλα είναι η προσωπική επαφή των ανθρώπων που γίνεται όλο και πιο απρόσωπη μέσω των μέσων κοινωνικής δικτύωσης,αυτών των μέσων που η επιρροή τους είναι τεράστια τόσο που ο μέσος άνθρωπος δεν το φαντάζεται!Τραγικό παράδειγμα της επιρροής τους είναι να βλέπω ανθρώπους 20-25 χρονών να βάζει check in στο Νεπάλ και να δηλώνουν ασφαλείς(θεωρώντας ότι είναι αστείο)ενώ συνάθρωποί μας την ίδια στιγμή βλέπουν τη ζωή τους να γκρεμίζεται!

Έτσι,λοιπόν,αναρωτιέμαι τι τίτλο να βάλω στο άρθρο μου;Η οικονομνική κρίση μας έχει καταστρέψει ή μήπως η αποβλάκωση μέσα στο facebook έχει κάνει τόσο μεγάλη ζημιά στους νέους ,οι οποίοι είναι και η ελπίδα του τόπου, ώστε σιγά σιγά και αυτή να αργοπεθαίνει και να δείχνει ένα ακόμη πιο δυσοίωνο μέλλον;;

Καταλήγοντας,θα ήθελα να μην είμαι τόσο απαισιόδοξος αλλά τα συνεχως και όλο και αυξανόμενα δείγματα βλακείας με κάνουν να αναρωτιέμαι που οδηγούμαστε και που νομίζουμε ότι θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε αν ο καθένας μας δεν κάνει τη δική του αυτοκριτική!

Υ.Γ

Ο τίτλος παραμένει ακόμη δικό σας ζήτημα!