Δύο νέοι άνθρωποι αγκαλιάζονται...ένα φιλί πάθους και μια μαγική ένωση 2 σωμάτων σε ένα...φόντο,ένα ηλιοβασίλεμμα που καθώς ο ήλιος δύει,η θάλασσα κοκκινίζει και βάφεται στο χρώμα του άιματος...όλα δακρύζουν...ο πίνακας του σκηνικού που περιγράφω λοιώνει σαν κερί από μια φλόγα...

Μια φλόγα που μου καίει τα σωθικά...το κερί στάζει στο σώμα μου και το τσουρουφάλει...γιατί στον πίνακα αυτό ζωγραφικής δεν μπήκα ποτέ...δεν ήμουν εγώ αυτός ο νέος...ήταν άλλος...πάντα θα ναι άλλος...πάντα θα τον κουβαλάω...και όταν μια νέα με ζεσταίνει με τη θέρμη της καρδιάς που είναι πρόθυμη να μου δώσει,θα λοιώνει τον πίνακα και θα στάζει πάνω μου το καυτό κερί...