Η Ιστορία μας, μας διδάσκει ορισμένα πράγματα για τον ψυχισμό του λαού μας.Ένα από αυτά είναι πως λέμε συνέχεια ναι ως το σημείο που λέμε το όχι.Μετά που περνάνε τα χρόνια του όχι, πιάνουμε την ιστορία και την πλάθουμε όπως μα βολεύει. Την φωτίζουμε για επιλεκτικά για να μην φαίνονται οι βρομιές μας.Οπότε φτάνουμε στο σήμερα μετά από 80 χρόνια να λέμε πως το ΄40 είπαμε όχι και πολεμήσαμε σαν ήρωες.Ξεχνάμε τα ναι που είπαμε με την ανοχή μας στην χούντα του Μεταξά. μας αρέσει να θυμόμαστε πως ο δικτάτορας, μας φοβήθηκε και αναγκάστηκε να πει όχι στους επίδοξους κατακτητές μας.Ξεχνάμε πως πιθανόν στο όχι να συνέβαλε το νυχτιάτικο ξύπνημα ενός δύστροπου αρχηγού κράτους.Ξεχνάμε πως κατά την διάρκεια του πολέμου και της κατοχής ένα κομμάτι μας, βοήθησε τους κατακτητές και πως αυτό το κομμάτι μας, συνέχισε να μας εξουσιάζει και μετά τον πόλεμο, μας οδήγησε στον εμφύλιο (το επαίσχυντο δικαίωμα κάθε λαού ή οργανωμένης ομάδας) και πως ακόμα και σήμερα τα παιδιά τους (βιολογικά ή πνευματικά) βρίσκονται σε αξιώματα και παίρνουν αποφάσεις για όλους μας.Ούτε τότε ζητήσαμε δικαιοσύνη ούτε τώρα. Ικανοποιηθήκαμε με τον απαγχονισμό κάποιων και όλοι οι υπόλοιποι συνέχισαν στις ίδιες θέσεις και στο ίδιο μοτίβο.Με άλλα λόγια τίποτα δεν άλλαξε. 
Το όχι πρέπει να έχει διάρκεια.
Για να γίνει αυτό πρέπει να αλλάξουμε εμείς, πρέπει να γίνουμε η αλλαγή που θέλουμε να δούμε.
Το όχι στο δημοψήφισμα είναι αδιαπραγμάτευτο.Η συνέχεια πρέπει να είναι μια μεγάλη διαρκής αλλαγή στην κουλτούρα μας.Επιτέλους τα δικαστήρια πρέπει να δουλέψουν υπερωρίες. Ας προσλάβουμε δικαστές και ας δουλεύουν νύχτα. Με τα σχολεία το κάνουμε, εμείς το κάνουμε,  γιατί μας φαίνεται παράλογο για την επιβολή του νόμου;Δεν υπάρχει νόημα να έχουμε ευρώ ή δραχμή σε πλεόνασμα αν συνεχίσουμε να έχουμε έλλειμμα στην δικαιοσύνη και την δημοκρατία.Υ.Γ. Ας αλλάξουμε τον κόσμο μας.