....που όμως δέν ήταν αταξίδευτο.Αντιθέτως,είχε κάνει πολλά ταξίδια είχε γράψει εκατομμύρια μίλια σ'όλες τίς θάλασσες τής Γής.

Ομως ήταν κακότυχο,γιατί σπάνια τύχαινε να το πλοιαρχήση κάποιος καλός καπετάνιος.Οι περισσότεροι είτε ήταν πρωτόμπαρκοι και δέν είχαν ξαναδεί θάλασσα ούτε στον ύπνο τους,είτε είχαν πάρει το πτυχίο τους νύχτα και δέν ξέραν πού πάνε τα τέσσερα.Κι'έτσι πότε ξύριζε τίς ξέρες,πότε κόλλαγε την καρίνα του στα αβαθή και λίγες ήταν οι φορές που αρμένιζε σωστά.

Ο προτελευταίος του καπετάνιος το πήγαινε μάλιστα τόσο κοντά στην ακτή,που οι επιβάτες είχαν αρχίσει ν'ανησυχούν."Τί είναι τούτος δώ;" αναρωτιόντουσαν."Θα μάς πάη στον πάτο καμμιά ώρα".

Το είδαν από δώ,το είδαν από κεί και αποφάσισαν να τού πούνε να ζητήση βοήθεια από έναν παράκτιο σταθμό κι'αυτός δέχτηκε.

"Εντάξει",απάντησαν απ'τον σταθμό,"θα σε βοηθήσουμε αλλά θα κάνης ό,τι σού λέμε,ΟΚ;Οχι μαγκιές και κόλπα".

"Σύμφωνοι",απάντησε ο καπετάνιος.

"Ωραία.Στρίψε λοιπόν τώρα δέκα μοίρες βορειοδυτικά,να είσαι σε απόσταση ασφαλείας απ'τίς παραλίες"

"Γιατί βορειοδυτικά και όχι δυτικά;"

"Γιατί πρός τα δυτικά έχει κάτι ξέρες και πρέπει να τίς αποφύγης".

"Πού το ξέρετε εσείς ότι έχει ξέρες;Εγώ θα πάω δυτικά"

"Οχι,δέν θα πάς"

"Θα πάω"

"Δεν θα πάς"

"Αντε,καλά,δέν θα πάω"

Εστριψε ο καπετάνιος το πλοίο βορειοδυτικά,αλλά όχι τόσο όσο τού είχαν πεί απ'τον παράκτιο σταθμό-και το πλοίο παραλίγο να κοπανήση πάνω σε μιά ξέρα.

Οι επιβάτες άρχισαν πάλι ν'ανησυχούν."Αυτός δέν ακούει τους παράκτιους,θέλει να κάνη το δικό του.Θα μάς βουλιάξη καμμιά ώρα" έλεγαν κάποιοι.

"Και που τού λένε οι άλλοι πώς να το πάη το πλοίο,αυτός κάνει πάλι τού κεφαλιού του",έλεγαν κάποιοι άλλοι.

Τότε πετάχτηκε ένας νεαρός αξιωματικός.

"Θέλετε ν'αναλάβω εγώ καπετάνιος;"ρώτησε."Αυτός που έχουμε τώρα είναι επικίνδυνος.Αμα αναλάβω εγώ,θα σάς πάω με ασφάλεια στο λιμάνι".

"Σύμφωνοι",απάντησαν οι επιβάτες."Σε βάζουμε από τώρα εσένα καπετάνιο".

Χάρηκε ο αξιωματικός,μπούκαρε στην τιμονιέρα,πέταξε τον καπετάνιο στην θάλασσα και φόρεσε την στολή με τα χρυσά γαλόνια.Υστερα,έδωσε εντολή στους μαγείρους τού πλοίου να ρίξουν μπάφους στα φαγητά τών επιβατών γιά να τους κοιμήσουν.Κι'έστριψε το πηδάλιο γραμμή γιά την στεριά.

Οι περισσότεροι επιβάτες,ζαλισμένοι απ'τους μπάφους που τους είχε ποτίσει το πλήρωμα,δέν κατάλαβαν τίποτε και κυττούσαν μαγεμένοι την θάλασσα-και την στεριά που τους πλησίαζε απειλητικά.

"Ρε σείς,τί κάνει τούτος δώ;" είπαν δυό-τρείς που δέν είχαν πιεί τούς μπάφους."Αυτός είναι χειρότερος απ'τον προηγούμενο,μάς πάει εν γνώσει του γιά φούντο!".

"Σκάστε ρέ!" τούς απάντησαν οι άλλοι,ζαλισμένοι."Μιά χαρά μάς πάει ο άνθρωπος!Εσείς είστε γελοίοι και φασίστες που θέλετε να γίνη το δικό σας!".

Εκείνη την στιγμή ακούστηκε ένα μεγαλειώδες "κράκ!".Το πλοίο,πηγαίνοντας με εικοσιοχτώ μίλια,καρφώθηκε στην απότομη ακτή.Η καρίνα του άνοιξε στα δύο και νερά άρχισαν να μπαίνουν ορμητικά στο κύτος.Οι επιβάτες ξεζαλίστηκαν.

"Βοήθεια,βουλιάζουμε!" άρχισαν να ουρλιάζουν."Τί βλακεία κάναμε να εμπιστευτούμε αυτόν τον σκιτζή που ξέρει από θάλασσα λιγώτερα απ'όσα ξέρει ένας γάτος!"

Ο πλοίαρχος.οι αξιωματικοί και το πλήρωμα ώρμησαν στο κατάστρωμα,ανέβηκαν στα καπόνια,ρίξαν τίς βάρκες στην θάλασσα,μπήκαν μέσα κι'εξαφανίστηκαν,αφήνοντας τους επιβάτες να παλεύουν με τα κύματα και τα παγωμένα νερά.

Ωσπου το πλοίο βούλιαξε,παρασέρνοντάς τους όλους στον υγρό του τάφο.

(Photo by ΣΕΙΡΙΟΣ,www.shipfriends.gr edited by Hastaroth)