Αλλάζουν νόμιζα οι εποχές αλλά...

Το άρμα άργησε να φανεί κι η άνοιξη χαμένη.

Για οχτώ μου’χε πει αλλά ακόμα περιμένω,

ν’ανοίξει η γη και να τη δω μπροστά μου.

Πλούτωνα, που είναι;

Στο μαύρο η φυλακή της κι εδώ το ψύχος.

Κέρβερος ακοίμητος το ψέμα σου

κι εδώ χειμώνας, κρύο και λησμονιά.

Πλούτωνα που είναι;

Δακρύζει ο πάνω κόσμος...