Ζωγράφιζα το κόσμο μου,
σε όμορφες εικόνες,
με κήπους ανθοστόλιστους,
στα πόδια των …Θεών.
Με παιδικά χαμόγελα
κι’ ανέμελους κανόνες
χρωμάτων, ευυπόληπτους,
για  χάρμα οφθαλμών.

Ζωγράφιζα το κόσμο μου
γεμάτο παραμύθια
Χιονάτες, βασιλόπουλα
διαλόγους τρυφερούς.
Ημέρες  ηλιόλουστες
που ξέφευγε η συνήθεια,
με την ελπίδα αχόρταγα
να λύσουνε χρησμούς.

Ζωγράφιζα το κόσμο μου,
σ’ εαρινούς κοιτώνες
καταμετρώντας άπειρα
άστρα, σε ξαστεριά.
Με ευωδιές, αρώματα
ιστορικούς αγώνες…
Ελλήνων κατορθώματα,
ιερή κληρονομιά.

Τι κρίμα!  Τα ερεθίσματα
που, μ’ έκαναν να …οπλίζω
τη σκέψη μου και,… κάλπαζε,
σαν άτι φλογερό,
μου δίνουνε τώρα ερείσματα
που  απαιτούν να σβήσω,
τα χρώματα από το καμβά
του σήμερα, όπου ζω!