Ήταν από τις στιγμές που δεν θέλεις ποτέ να τελειώσουν, που έχουν κάτι το απόκοσμο και συμπαντικό, που η αίσθηση του χρόνου και του χώρου είναι σαν να χάνονται, που οι αισθήσεις -λες και έχουν μεθύσει- λειτουργούν σε άλλη διάσταση. Ήταν αυτό που λέμε «κάτι το μαγικό»…

Το δειλινό, κατάκοπο από το στόλισμα του ουρανού με ονειρικές αποχρώσεις, έγειρε να ξαποστάσει, παραχωρώντας τη θέση του στο σούρουπο για να γαληνέψει το χρωματικό οργασμό με τις απόκοσμες απαλές φωτοσκιάσεις του. Στον πανέμορφο ερημικό ορμίσκο βασίλευε μια σχεδόν απόλυτη σιγαλιά που μόνο κάποιες στιγμές διακόπτονταν είτε από το θρόισμα των φύλλων κάποιου δένδρου δίπλα στην κατάξανθη μικρή ακρογιαλιά, στην προσπάθεια κάποιου πουλιού να βολευτεί για τον βραδινό του ύπνο είτε από κάποιο γέλιο από το δικάταρτο που ξαπόσταινε κι αυτό περίπου εκατό απλωτές μακριά από εμάς.

Κρατούσα στο χέρι τη μικρή δαχτυλήθρα -σχεδόν ξέχειλη από το βελούδινο τσιπουράκι του αγαπημένου φίλου Ηλία, φτιαγμένο με μεγάλο μεράκι και αγάπη από καθαρό σταφύλι Νάξου- κόντρα στον ορίζοντα του σούρουπου, προσπαθώντας να το χρωματίσω με τα χρώματά του, όταν ξάφνου η Χ. σηκώνεται αργά από το μαξιλαράκι της δίπλα στο τιμόνι και, κατευθυνόμενη προς την πλώρη, λέει: «Θάθελα ν΄ακούσω το τραγούδι μου»…

Γνωρίζοντας τι σημαίνει αυτό, κατέβηκα χαμογελώντας τα σκαλιά που οδηγούν προς τις καμπίνες και, αφού έβαλα το cd με τις αγαπημένες επιλογές παραδοσιακών να παίζει, ανέβηκα γρήγορα και πάλι στο κατάστρωμα για να μην χάσω το μοναδικό θέαμα που ήταν βέβαιο πως θ΄ακολουθούσε…

 Οι νότες από το ούτι πετάρισαν αμέσως, κάνοντας το γύρο του μικρού ορμίσκου και, χαΐδεύοντας τους τριγύρω βράχους, δημιούργησαν έναν απόκοσμο αντίλαλο που σε καθήλωνε, δίνοντας ταυτόχρονα το έναυσμα στο υπέροχο κορμί να αρχίσει να λικνίζεται λιτά και αργά, λέγοντας, όμως, τόσα πολλά…

Έβλεπα τη σκοτεινή σιλουέτα της να γλιστρά με υπνωτικές κινήσεις πάνω στο κάδρο του ορίζοντα του σούρουπου, γινόμενη ένα μ΄αυτό και συνθέτοντας μια εικόνα μαγική. Οι φιδίσιες κινήσεις των χεριών ζωγράφιζαν περικοκλάδες που αγκάλιαζαν στοργικά το αλαβάστρινο κορμί μην τυχόν και σπάσει…

Απολάμβανα εκστασιασμένος τη μοναδική αυτή σύνθεση όταν το πάφλασμα κουπιών με έκανε να στρέψω το βλέμμα  δεξιά μου. Στο μικρό φουσκωτό που πλησίαζε υπήρχαν τρία ζευγάρια. Ένας έκανε κουπί, κάποιος άλλος κρατούσε μια δάδα και οι υπόλοιποι είχαν στα χέρια δίσκους που, απ΄ότι αποδείχθηκε μετά από λίγο, ήταν γεμάτοι από ανατολίτικες λιχουδιές, ρακή και γλυκίσματα. Οι άγνωστοι «απρόσκλητοι» έλεγαν κάποιες λέξεις τούρκικες που ήταν, όπως διαπιστώθηκε αργότερα, ο τίτλος του συγκεκριμένου τραγουδιού που ακούγαμε στα τούρκικα!

Το τι επακολούθησε δεν περιγράφεται. Ενώσαμε σκάφη και καρδιές, φάγαμε, ήπιαμε, τραγουδήσαμε και χορέψαμε σαν να γνωριζόμασταν από χρόνια. Κάποιες απρόσμενες στιγμές και εντελώς αυθόρμητα, κλείναμε στην αγκαλιά μας ο ένας τον άλλον σαν αδέλφια που ξαναντάμωναν μετά από πολλά χρόνια.

Ακόμα κοιτώ καθημερινά το υπέροχο μικρό καραφάκι με τα τέσσερα ποτηράκια ρακής που μας δώρισαν, ως ευχαριστώ για τις μοναδικές στιγμές που μοιραστήκαμε εκείνο το υπέροχο δειλινό στον πανέμορφο ερημικό ορμίσκο κάπου στην Ικαρία, και αναρωτιέμαι: τι παραπάνω μπορεί κάποιος να επιθυμεί πέραν των όσων μοιράζεται αυθόρμητα, χωρίς περίσκεψη και υστεροβουλία η καρδιά…;