Ήθελα όσο τίποτα άλλο να φύγει το 2006. Να φύγει να ησυχάσουμε και από τις κηδείες και από τα μνημόσυνα. Από τον Μάρτη του 2006,που έφυγε η γιαγιά μου, ακολούθησαν πολλοί συγγενείς, μεγάλοι σε ηλικία, από την οικογένεια της μητέρας μου.

Το δέχεσαι, έτσι είναι η ζωή ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ. Πηγαίνεις στην εκκλησία, κρατάς το χέρι όποιου το έχει ανάγκη, θυμάσαι πόσο μικρή είναι η ζωή, πως αν υπάρχει η μετά θάνατον, την έβαψες, και καλύτερα να σε θάψουνε με μπικίνι, να είσαι έτοιμη για τις μεγάλες ζέστες του ’δη. Αντιηλιακό και σπρέι νερού μήπως;

Στις εννιά μέρες αρχίζει και το πολύ κύριε ελέησον.Εξάλλου, μάλλον για σαράντα μέρες, ο νεκρός, τριγυρίζει κάπου κοντά. Προσωπικά, με πιάνουνε οι τύψεις, οι νηστείες και η τάση για ποτάμια δακρύων. Μπορεί να κάνω και μέρες να κλείσω μάτι. Στις σαράντα, πρέπει να είσαι έτοιμη, για την εκκλησία, που πρέπει να εφοδιάσεις το μισό δήμο ή χωριό με κόλλυβα αλλά και για το σπίτι με την κάθοδο των μυρίων (συγγενών), που μπορεί και να μην ξαναδείς ως τον επόμενο γάμο ή μνημόσυνο. ’ντε, να κλειστείς στην κουζίνα με τις υπόλοιπες στενές θηλυκές συγγενείς, για την ετοιμασία του καφέ, (και η προετοιμασία του ελληνικού, είναι επίπονη, ψηφίζω τον γαλλικό-ετοιμάζεται ανά δέκα και ο καθένας προσθέτει ό,τι θέλει), ανακύκλωση των πιατικών, του μπουφέ, και γενικά του πάρτυ που στήνεται για να τιμήσουμε τον μακαρίτη.

Αυτό ήταν η περιγραφή για τις Κυριακές του 2006.

Έτσι, με το που μπήκε το 2007 ανάσανα. Παρόλο που έκαψα το χέρι μου και θα έχω για αρκετό καιρό παρέα το σημάδι στη βάση του αντίχειρα. Ανάσα και χαρά που τελείωσε η χρονιά των κηδειών. Ε μα πια.

Αλλά δεν ξέρω, είναι σαν να θέλουνε να πάνε όλοι παρέα από την άλλη μεριά. Μην είναι με αγνώστους στην βαρκάδα. Ίσως όταν πλησιάσει και η δική μας σειρά να καταλάβουμε περισσότερα.

Το 2007 είναι για την οικογένεια μας σαν σήκουελ του 2006. Πέρσι η χρονιά τιτλοφορούσε ως "Τα κόλλυβα της Κυριακής" και φέτος μαυρίζουνε οι κύκλοι που δημιουργήθηκαν ξαφνικά κάτω από τα μάτια, με το "Τα κόλλυβα της Κυριακής επιστρέφουν."

Χθες, είχαμε το σαραντάμερο του παππού μου. Τον πατέρα του μπαμπά μου. Και αύριο κηδεύουμε την θεία της μαμάς μου. Μεγαλούτσικη, αλλά αγαπημένη θεία. Πάντα με την μαγική τσάντα της Μαίρη Πόππινς, έτσι την βλέπαμε μικρά. Μόνο που αντί για καλόγερους και θαυμαστούς κόσμους, έβγαζε από μέσα τόνους γλυκών, ό,τι καλύτερο για ένα παιδί που σιχαίνεται τα τσιμπήματα στο μάγουλο.

Θέλαμε δεν θέλαμε, μάθαμε την συνταγή των μνημοσύνων. Φτου, που να μην ξανάχουμε για αρκετό καιρό. ’σε που ενώ πάντα τα απέφευγα, τώρα ορκίστηκα να μην τα ξαναβάλω στο στόμα μου, και να πάνε να πνιγούνε και τα έθιμα και τα πρέπει. Στα επόμενα θα κατέβω στην εκκλησία με μούσλι. Δεν περιέχουνε αυτά πάνω κάτω τα ίδια πράγματα;