Δι’ ονόματα της χάρισε η νονά της .
τη βάπτισε.. Παρθένα και Πιπίτσα.
Όνομα πράμα το λοιπόν η φαμελιά της 
την έλεγαν η… παρθενοπιπίτσα!

Μ’ ένας τσίφτης , νεαρός κάποιο βραδάκι 
της μόστραρε, σε στυλ ρομαντικό
τι, θ’ έλεγες να βγούμε, για ποτάκι
και άμα λάχει και, κάνα σιροπιαστό?

Το όμορφο ρομάντζο κάπως έτσι
ξεκίνησε, στο δρόμο το σωστό.
μα, πάνω π’ έγλυφε η πιπί το κουταλάκι
ο μόρτης… σφύριξε και, ένα… χειροπιαστό!
Λίγο σιρόπι, με φεγγάρι και, μια πίτσα,
στο παρελθόν ξαπόστειλαν
το…  παρθενοπιπίτσα!

Σκεφτήκανε τ’ απονενοημένο
να το κρατήσουνε παντοτινά κρυφό
γιατί, να χάσει το πανέμορφο όνομά της
να παραμείνει, όπως τον παλιό, καλό καιρό!

Πάνω στο δίμηνο όμως ακριβώς και, κάτι
τα σημαδάκια είχαν γίνει φανερά.
κι’ ενώ η μαμά, δεν έκλεινε πια μάτι,
ο φάδερ ρώταγε πως, πάχυνε η μικρά?

Αχ μωρέ Μπάμπη τι ρωτάς,
του λέει η Κίτσα
ξέχασες  πόσα λιπαρά
έχει, μια  πίτσα?
«Τι εννοάς, απόρησε ο Μπάμπης».
μας έχουν φέρει προ τετελεσμένου
κι’ ωμά το λες η παρθενοπιπίτσα
ολίγον σκέτη έχει μείνει , από Πιπίτσα?

Τι να σου πω, το γρίφο βρήκες
δε λες καλά, 
που καταργήθηκαν οι προίκες!!