Το δωμάτιο σκοτεινό. Αυτός καθισμένος στη μια του άκρη

με τα φτερά κομμένα.

Σήκωσε το βλέμμα του αργά και κοίταξε προς τα πάνω.

Το μυαλό του γεμάτο με αναμνήσεις και όνειρα.

Μα έφτασε πλέον η στιγμή η νέμεσις να σαρώσει...

“Το ξέρω έφταιξα, δεν είμαι πια εγώ αυτός που ήμουν.

Αναλώθηκα.” Τα δάκρυα ποτάμι.

“Οι μετάνοιες δεν αλλάζουν την κατάληξη σου πλέον. Έφτασες στο τίποτα.”

Και τότε, κοίταξε ξανά και την είδε.

Μεγαλόπρεπη τον χτύπησε η τίσις...