Ήλιε!  Σαν  απαξίωσες 

της  συννεφιάς  το δάκρυ,

με  την  υπεροψία  σου

και,  το έκανες   βροχή

ακόμη  κι’  αν  πιστώθηκε

στα  πορφυρά  σου  λάθη

για  μένα  ήταν  λύτρωση,

μια  Θεϊκή  γιορτή.

Μπορεί  εσύ, να  σκέφτηκες

…αυτή,  πολύ  μου  μπαίνει

κρύβει  το  μεγαλείο  μου,

με  βάζει στη  σκιά

έτσι , την  …αποπλάνησες

ώστε, μαζί  σου  εν τέλει

πρόθυμα  γονιμοποιεί

τα  άνθη,  τα  φυτά.

Τώρα, αν θες τη γνώμη μου

σου οφείλεται μεράδι

απ’ το  δικό της  φταίξιμο

καθώς   επ’ απειλή,

με  ηλιαχτίδες  φλογερές 

και, το θερμό σου χάδι

η  άπιστη ερωμένη σου

γλυκά,  καρποφορεί.