Είδες πως,

το ερέθισμα της ύπαρξης

καταναλώνει την αυτοτέλεια

επιτρέποντας,

στην ευθύτητα της μνήμης

να εκμεταλλεύεται διαχρονικά

την ανευθυνότητα?

Είδες πως,

υιοθετώντας ως, ελιξίριο

αυτοκάθαρσης την παρανόηση

προπαγανδίζεις τη συσκότιση

ανατρέποντας,

στην αυθαιρεσία της αμφιβολίας

ευοίωνη, προοπτική?

Αντικρούοντας την αθωότητα

είδες πως,

τα λόγια, διολισθαίνουν

επί λευκού κλοιού ανοησίας,

σε εύγλωττη παρερμηνεία

ανάρμοστων σκέψεων?

Αναλογίσου!

Στων λόγων τη μελέτη,

κατανοείς…

Το μέγιστο της πλάνης?

Προς ώση ευθύτητας,

αποδέχεσαι…

Την παρόρμηση του λάθους?

Διχογνωμίας  αποτέλεσμα,

επαληθεύει το σκεπτικό!