Περίμενε να την προσέξει, να της δείξει έστω και το παραμικρό σημάδι αγάπης, έγνοιας και φροντίδας, και, προσμένοντας, αρκούνταν σε ό,τι της προσφέρονταν, είτε αυτό ήταν ένα χάδι από τη μητέρα της -όταν συνέρχονταν από το μεθύσι της, την επομένη- είτε από τη γειτόνισσα που γνώριζε την κόλαση που ζούσε είτε από τη δασκάλα της στο σχολείο…

Όπως και κάθε άλλο παιδί, έτσι κι αυτή χρειάζονταν απεγνωσμένα αγάπη, τρυφερότητα, έναν γλυκό λόγο, λίγη, έστω, προσοχή για να νιώσει πως υπάρχει. Αν αυτό γίνονταν με το να φροντίζει τη μητέρα της, με το να της κρατά σφιχτά το χέρι όταν ήταν θλιμμένη, λέγοντάς την: «Μη στεναχωριέσαι, μανούλα, εγώ είμαι εδώ», μικρή σημασία είχε. Όπως και κάθε παιδί, σε ανάλογη τουλάχιστον θέση, αποδέχονταν το ρόλο που της απέδιδαν. Έτσι, λοιπόν, μάζευε πάντα τα σπασμένα αντικείμενα μετά από κάθε μεθύσι της μητέρας, καθάριζε εμέτους και άλλες βρωμιές, έφτιαχνε καφέ και ήταν ευγενική με κάθε νέο εραστή της. Ήταν αυτό που καταλάβαινε πως πρέπει να είναι: υπάκουη, ευγενική, πρόθυμη για όλα και…αόρατη. Να υπάρχει αλλά να μη φαίνεται, να μη ζητά ποτέ κάτι για τον εαυτό της, πολύ περισσότερο δε να απαιτεί.

Παρόλο που ένιωθε πως κάποιο σοβαρό λάθος θα πρέπει να υπάρχει σε όλα αυτά που ζει, ήταν το μόνο που γνώριζε, το μόνο που καταλάβαινε, καλυμμένο από ενοχές, ντροπή και, προπάντων, σιωπή. Η αλήθεια έπρεπε με κάθε θυσία να αποκρυβεί από τους άλλους, ακόμα και με κάθε είδους ψέμα, στρέφοντας αλλού την προσοχή.

Τώρα, στα 25 της χρόνια, συνεχίζει να κάνει το μόνο που γνωρίζει και που έκανε πάντα, δηλαδή, να είναι η καλή, η υπάκουη, ο κλόουν, το θύμα, ο σωτήρας των άλλων. Ο λόγος πάντα ο ίδιος: να καταφέρει να εισπράξει, επιτέλους, λίγη προσοχή κι επιβεβαίωση. Και όταν, κάποια φορά, τύχει να της προσφερθούν δίχως ανταλλάγματα, μένει ασυγκίνητη, γιατί ποτέ της δεν βίωσε και δεν έμαθε να διαχειρίζεται κάτι τέτοιο, μα κι ούτε το πιστεύει…

Κι αυτή, όπως και κάθε παιδί, άσχετα από το πώς το έχουν φερθεί οι γονείς του, παίρνει πάντα το μέρος της μητέρας της. Αγωνίζεται με νύχια και με δόντια να την προστατέψει, να μην καταλάβει κανείς το παραμικρό, να δείχνει πως δεν της λείπει τίποτα. Μέσα της, το μόνο που έχει σημασία είναι να εισπράξει κάποτε την αποδοχή και, αν όχι την αγάπη, τουλάχιστον τη συμπάθεια της μητέρας της, ν΄ ακούσει από τα χείλη της πως νιώθει περήφανη που είναι παιδί της, χωρίς να χρειάζεται να κάνει όλα όσα, χρόνια τώρα, κάνει…

Το βλέμμα της είναι τόσο διερευνητικό που έρχονται στιγμές που νιώθω κάπως αμήχανα. «Μήπως θυμώσατε;», «Σας είπα πως έχω πιει πολύ και μυρίζω αλλά δεν είδα απέχθεια στο βλέμμα σας», «Φοβάμαι, κάποιες φορές, πως δεν θα με αντέξετε και θα με διώξετε», «Έχω αρχίσει να αντέχω κάποιες δύσκολες για μένα καταστάσεις, ξέροντας πως θα ΄ρθω εδώ σε σας», και άλλα πολλά ανάλογα. Αγωνία, φόβος, λαχτάρα, απόγνωση αλλά, επιτέλους, κάποια προσδοκία…

Μετά από 1 ½ χρόνο πολύ σκληρών δοκιμασιών εκατέρωθεν, φαίνεται πως κάτι έχει αρχίζει ν΄αλλάζει. Έρχονται φορές που χαμογελά, «Ένα κομμάτι του εαυτού μου έχει αρχίσει να σας εμπιστεύεται αλλά αυτό με τρομάζει αφάνταστα» είπε κάποια στιγμή…

Κάπου στο βάθος, έχει αρχίσει ν΄αχνοφέγγει κάποια αχτίδα ελπίδας, λειτουργώντας ως  πυξίδα μας, πλασμένης από την ενστικτώδη ανάγκη μιας αγέννητης αγάπης που τώρα πασχίζει να ξεμυτίσει από τα βαθιά σκοτάδια μιας αφάνταστα λεηλατημένης παιδικής ψυχής…