Μια στάλα βροχής εκεί που κάποτε υπήρχε χαμόγελο.

Και μια ανάμνηση εκεί που κάποτε υπήρχε ζωή.

Ο δρόμος ίδιος κι απαράλλαχτος. Σκοτεινός, μοναχικός.

Και τα βήματα πάντα αργά.

Αλλά στο τέρμα δεν υπάρχει τίποτα πια.

Κι έτσι απλά προσπερνάς...