Την ιδέα την πέταξε ο Γιάννης. Ήταν Σάββατο μεσημεράκι και, όπως συνήθως, όλη η παρέα ήταν μαζεμένη στο εργαστήριό του -όπου κατασκευάζει παραδοσιακά όργανα, πραγματικά καλλιτεχνήματα- πίνοντας το τσιπουράκι μας, τσιμπολογώντας διάφορα καλούδια, παίζοντας όμορφες μουσικές και τραγουδώντας αγαπημένα μας ρεμπέτικα και παραδοσιακά τραγούδια.

«Ρε παιδιά, έμαθα πως η Σωτηρία δεν είναι καλά. Είστε να πάμε να τη δούμε, στο νοσοκομείο στην Αθήνα;».

Χωρίς δεύτερη σκέψη, λες και ήμασταν συνεννοημένοι μεταξύ μας, γνέψαμε όλοι καταφατικά. Τη επόμενη το πρωί, ένα αυτοκίνητο με πέντε φίλους κίνησε για το αποχαιρετιστήριο ταξίδι προς τη μεγάλη ρεμπέτισσα που σημάδεψε με την πανώρια φωνή της το ελληνικό τραγούδι, παλαιότερο και σύγχρονο.

Σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, ακούγαμε, για μια ακόμη φορά, τραγούδια της, μιλώντας για την ίδια, για την αντισυμβατική ζωή και τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα της.

«Καλώς τα παλληκάρια», ψέλλισε, με ένα αχνό χαμόγελο στα όμορφα, παρά την ηλικία και την ταλαιπωρία, χείλη της.

Πλησιάσαμε και φιλήσαμε, με τη σειρά, το αδύνατο χεράκι της, λες και προσκυνούσαμε εικόνισμα. Αυτό θύμιζε η μορφή της μέσα στα κατάλευκα σεντόνια, πραγματική βυζαντινή αγιογραφία. Δεν είπαμε πολλά και δεν μπορούσε να πει πολλά. Η όλη ατμόσφαιρα, όμως, ήταν ιδιαίτερα συγκινησιακή, παρόλα τα χαμόγελα και τα διάφορα ευτράπελα που λέγονταν…

Στη διάρκεια της πρώτης ώρας της επιστροφής, σχεδόν κανένας δεν μιλούσε. Περισυλλογή; Θλίψη; Κατάνυξη; Όλα μαζί; Ο καθένας βυθισμένος στις σκέψεις του που έτρεχαν να συναντήσουν αυτό που όριζαν, τη στιγμή εκείνη, συναίσθημα, μνήμες και νοσταλγία.

Ξαφνικά, τη σιωπή διέκοψε το κλαψούρισμα ενός μπαγλαμά που το ακολούθησαν μία-μία οι φωνές μας -διστακτικά στην αρχή αλλά ολοένα και δυνατότερα στη συνέχεια- τραγουδώντας «…συννεφιασμένη Κυριακή μοιάζεις με την καρδιά μου…».