Όταν τον συνάντησα, πριν από μερικά χρόνια, ήταν σαν κυνηγημένο αγρίμι. Τα προβλήματά του τεράστια. Είχε ήδη στο ενεργητικό του τρία σοβαρά ψυχωσικά επεισόδια, κι ο φόβος του απύθμενος, σχεδόν για τα πάντα…

Δουλέψαμε για τρία χρόνια πολύ σκληρά μαζί, «δια πυρός και σιδήρου», που λένε. Στο τέλος, τα καταφέραμε. Ίσως το παρακάτω email που μου έστειλε πριν από δύο ημέρες, δύο χρόνια αφότου χρειάστηκε να ολοκληρώσουμε -λίγο πρόωρα, είναι αλήθεια- να το δείχνει πολύ ανάγλυφα, ποιητικά και λυρικά, καθώς το συνόδευε ένα πολύ όμορφο τραγούδι, σε μία ακόμη δική του σύνθεση και στίχους, που για ευνόητους λόγους, δυστυχώς, δεν μπορώ να επισυνάψω…

"Παλέψαμε μια ζωή να υπάρξουμε οι τέλειοι άνθρωποι και, κυρίως, δουλέψαμε την εικόνα μας προς τα έξω. Τους περισσότερους καταφέραμε και τους κερδίσαμε. Είναι, όμως, αυτό το βάρος, καμιά φορά, δυσβάσταχτο στις πλάτες μας. Η ομορφιά είναι στο «δε μπορώ», γιατί θέλουμε, τελικά, να αποκαλυφτούμε και να δείξουμε πως δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από κάτι μικρά παιδιά-πειραχτήρια στο κόσμο των μεγάλων. Κι ο φόβος; Ο φόβος είναι φίλος. Τι άνθρωποι θα ήμασταν χωρίς αυτές τις αδυναμίες,  χωρίς αυτό το κενό που χρόνια κουβαλάμε. Είδα εμένα, έπαιζα, λέει, μουσική και είχε μαζευτεί όλος ο κόσμος της γης και μ΄άκουγε, όλος ο κόσμος σε ένα κοινό τραπέζι…

Αυτή η άνοιξη θα είναι η ομορφότερη που ζήσαμε ποτέ, όχι γιατί θα αλλάξουν τα πουλιά που θα ΄ρθουν ή το γρασίδι, αλλά γιατί, καθώς μεγαλώνουμε, ομορφαίνουμε  και πετάμε σιγά-σιγά τα «όπλα του πολέμου» κι έτσι πιο γυμνοί και λαφριοί χαμογελάμε στον ήλιο…"

Να ΄σαι πάντα καλά παληκάρι μου και πολεμιστή γενναίε...