Είναι κάποιες λέξεις που η συλλήβδην χρήση τους έχει καταστρέψει 1ον, την έννοια τους και 2ον και κυριότερον την σκέψη μας και κατ' επέκταση (περισσότερο του δεύτεου και λίγότερο του πρώτου) τον τρόπο αντιμετώπισής (μας) των καταστάσεων και των εμπειριών μας , την ερμηνεία των εικόνων και την ανάπτυξη των θεωριών μας. και τέλος, την αποτελεσματικότητά μας στην εξεύρεση λύσεων. Την στάση μας σε μια κατάσταση, που συχνά και αυθαίρετα μεταφράζεται σαν στάση ζωής. κι αυτό, ειδικά, το τελευταίο φτίαχνει ένα τέτοιου είδους κλουβί μια τέτοια (αυτο)παγίδα που περιορίζει τις κινήσεις και την ευελιξία μας στα όρια του γελοίου και του τραγικού.

Είναι κάποιες λέξεις που δημιουργούν στεγανά σκέψης. Έτσι ερμηνεύουμε τις καταστάσεις μέσα από ένα πρίσμα που σβήνει μνήμες κατα το δοκούν, όπως μας συμφέρει, για να μπορέσουμε να διατηρήσουμε το αλάθητο της σκέψης μας (τι αχρείαστη και σπάταλη ανθρώπινη συνήθεια.)

και τι άλλο είναι η ευφυία από τον οργασμό της μνήμης και της συνδιαστικότητάς;

Κι αν έχω δίκιο ως εδώ, ας αναλογιστούμε το έγκλημα της ανθρωπότητας όταν προσκολάτε σε λέξεις. Όταν τις χρησιμοιποιεί έτσι που να τελειώνουν.

Οι λέξεις έχουν ιστορία.

Κάθε λέξη δημιουργεί εικόνες, μικρές εκρήξεις στον εγκεφαλικό μας φλοιό, όπως εκείνες οι καραμέλες που τρώγαμε μικροί και έκαναν μικρες εκρήξεις στην στοματική μας κοιλότητα.

Κάθε λέξη έχει αντιστοιχία σε κάποια εμπειρία μας. κάθε που την ακούμε ή την διαβάζουε, κάθε που την συναντάμε ανασύρουμε απ την μνήμη μας την εμπειρία την γνώση και την επίγνωση που έχουμε και την συνδιάζουμε με το καινούργιο αυτό ερέθισμα.

Κάποιες λέξεις (αν όχι όλες) έχουν γεννηθεί από την ανάγκη να εκφράσουμε εν συντομία μια κατάσταση που σε άλλη περίπτωση θα χρειαζόμασταν μια παράγραφο ή ένα ολόκληρο κείμενο. π.χ. η λέξη σουρεαλισμός. αν κάθε φορά που θέλαμε να χρησιμοποιήσουμε αυτόν τον όρο λέγαμε τον ορισμό θα νυχτώναμε μόνο για το καλημέρα.

Όμως δεν γίνεται να χρησιμοιποιούμε λέξεις όπως μας βολέβει επειδή ταιριάζει κάπως στην ιδέα ή στην θεωρία μας. Είναι κατάχρηση της δύναμης του λόγου.

Κάθε λέξη προέρχεται από εικόνες, είναι εικόνες.

Η επιτυχία (με την έννοια του όσο πιο ευρέως αποδεκτό) κρύβεται σε αυτή την ιδέα.

Ο τρόπος που χρησιμοποιείς τις λέξεις και οι εικόνες που δημιουργείς με αυτές πρέπει να ταιριάζουν με τις εμπειρίες όσο το δυνατόν περισσότερων ανθρώπων αν θες να έχεις επιτυχία.Ένα μικρό παράδειγμα ίσως να είναι είναι τα επιτυχημένα τραγούδια που μιλάνε για χαμένες αγάπες, ή για συναντήσεις your are baeatiffull, οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο κλπ..

Μια από τις μεγαλύτερες απάτες που έχει φάει ο πολιτισμός μας (ας δεχθούμε αυτή την λέξη για οικονομία) και που ακόμα κρατάει στα δόντια της, είναι ο ρατσισμός.

Το πολιτισμένο κομμάτι της ανθρωπότητας θεωρεί πως το πρόβλημα είναι ο ρατσισμός. και το αποτέλεσμα αυτού, το μίσος.

Η αλήθεια (μου) είναι πως συμβαίνει ακριβώς το ανάποδο.

Ας πάμε σε ένα παράδειγμα. Το έκζεμα. ......................

προκαλεί φαγούρα ξηροδερμία φλεγμονή και ερεθισμό.

Τα συμπτώματα είναι αυτά που προκαλεί, κι αν πας σε έναν γιατρό θα προσπαθήσει, σαν άλλος πολιτισμένος, να γιατρέψει τα συμπτώματα.

Θα σου δώσει ενυδατική κρέμα για να σταματήσει την ξηροδερμία, θα σου δώσει κορτιζόνη για να εξαλείψει την φαγούρα και τον ερεθισμό και πάει λέγοντας.

τίποτα από αυτά δεν καταφέρνουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, ούτε κάν η απομόνωση από τα πράγματα που το επηρρεάζουν, όπως π.χ. η επαφή με την βρωμιά ή με όξυνες επιφάνειες.

Είναι το λάθος που κάνουν οι γνωρίζοντες.

Αν πας σε έναν σοφό όμως θα σου πεί, πως αυτό που βιώνεις είναι μια αντίδραση του οργανισμού σου για να σου πει πως κάτι σου λείπει, στο παράδειγμά μας είναι η βιταμίνη έψιλον, στο θέμα μας είναι η ψυχοσωματική ολοκλήρωση.

Αυτό που λείπει από έναν άνθρωπο που μισεί είναι η ολοκλήρωσή του.

Όταν φτάσεις να μην μισείς ολοκληρώνεσαι.

Ο ρατσισμός είναι  μια διέξοδος για το ακαταλάγιαστο μίσος του ανθρώπου.

Αν δεν είχε εφεύρει τον ρατσισμό (με την ευρύτερη έννοια του "μισώ το διαφορετικό") θα είχε βρει (έχει βρει και δες λίγο καλύτερα την κατίνα στην γειτονιά σου και θα το νοιώσεις.) κάτι άλλο για να μπορεί να μισεί.

Απ την άλλη είναι τόσο αλληλένδετα το μίσος και ο ρτσισμός στην ιστορία του ανθρώπου που είναι δύσκολο να πούμε ποιό δημιουργεί ποιό. Αλλά, αν λειτουργήσουμε με την μέθοδο της ατοπης απαγωγής τότε έχουμε καθαρό νικητη.

Χωρίς τον ρατσισμό θα υπήρχε το μίσος, ενώ αν απ τον ρατσισμό αφαιρέσουμε το μίσος τότε δεν έχουμε ρατσισμό. έχουμε κάτι άλλο που η ουσία του είναι αγνή, έχουμε την συνηδητοποίηση του διαφορετικού.

Ο ρατσισμός είναι το παιδί, το μίσος είναι ο πατέρας. Μάνα είναι το διαφορετικό, η Γη.

Το πρόβλημα δεν μπορεί να είναι το παιδί. ούτε η Μάνα.

Η Γη τρέφει ότι της φυτέψεις και ο καρπός δεν έφταιξε ποτέ τπυ επειδή είναι δηλητηριώδης.

Το πρόβλημα δεν είναι το μίσος για το διαφορετκο. το πρόβλημα είναι το μίσος.

Αν προσπαθείς να εξαλείψεις το μίσος για το διαφορετικό είτε συλλογικά είτε προσωπικά τότε είσει άξιος της μοίρας σου.

Το πρόβλημα είναι το μίσος.

Το μίσος πρέπει να αντιμετωπίσεις.

Ο ρατσισμός είναι δικαιολογία για να εκγράσεις το μίσος.

Είναι αποδεκτό πως σαν φυλή η λευκή δεν έχει την ίδια αλτηκότητα με αυτή της μάυρης. Αλλά είσαι ρατσιστής αν πεις πως αν υπάρχουν διαφορές στο σώμα σίγουρα υπάρχουν διαφορές και στην πνευματική ικανότητα. Για παράδειγμα η "κουλτούρα" σε αυτή την συλλογική χάνει την δύναμή της γιατί βολεύει τον συλογιζόμενο. Όπως δεν είναι επικίνδυνο να πεις πως οι ασιάτες έχουν διαφορετική κουλτούρα από τους τεξανούς έτσι θα έπρεπε να μην είναι κατακριτέο να έχεις μια προκατάληψη για άτομα που μεγάλωσαν για παράδειγμα σε γκέτο με την ευρεία έννοια της λέξης.(Γκέτο είναι και οι βαθύπλουτοι που χαριεντίζονται μόνο μεταξύ τους. Γκέτο είναι και μια παρέα που συναναστρέφεται μόνο με τον εαυτό της. Γκέτο με την έννοια της αποκομμένης μικροκοινωνίας.) Μια προκατάληψη όμως που δεν θα εππηρεάζει τις αντιδράσεις αλλά θα σε προετοιμάζει να έχεις σχέδιο β΄.

Μην μπερδεύεις την "προετοιμασία" με την "αντίδραση" και την "δράση". Είναι ανεξάρτητες έννοιες που ναι μεν συνδέονται και ίσως αλληλοεξαρτώνται αλλά δεν ταυτίζοντα αδερφέ.

Μην είσαι μύωπας όταν συλλογίζεσαι.

Ένας τυφλός συνήθως έχει οξεία αφή όσφρηση και ακοή. Δηλαδή κάπου υστερεί και κάπου υπερτερεί, η διαχρονική επικράτηση της ισορροπίας με άλλα λόγια. Και στην βάση της ισορροπίας κάνενας δεν είναι κατώτερος ή ανώτερος (κάνε την χάρη στον εαυτό σου και χάραξε ταττού αυτή την φράση στον εγκέφαλό σου.)

Όλα εξαρτώνται απ το παιχνίδι και τους κανόνες του.

Ο στίβεν χόγκιγκς σίγουρα στην φυσική είναι μανούλα αλλά δεν μπορεί να παίξει μπάσκετ. Αν ο τζόρταν προσπαθήσει να παίξει ηθική με τον Σωκράτη θα χάσει. Έτσι έχουν τα πράγματα.

Το διαφορετικό δεν είναι κάτι κακό αλλά κάτι αναγκαίο, κάτι όμορφο που μπορούμε και πρέπει να χρησιμοποιούμε για την εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Ένας ποδοσφαιριστής δεν θεωρείται τέλειος επειδή δεν μπορεί να παίζει άριστα και επίθεση και άμυνα. Μια ομάδα όμως μπορεί να θεωρηθεί τέλεια.όταν τις αδυναμίες του ενός τις καλύπτουν διαρκώς οι άλλοι 10. Όταν δεν υπάρχει αδύναμος κρίκος επειδή η ομαδικότητα καλύπτει την όποια αδυναμία.

Όσο σαν ανθρωπότητα συνεχίζουμε να κατασπαραζόμαστε μεταξύ μας για την επικράτηση του δυνατότερου τόσο θα χάνουμε (από) τον στόχο μας.

Αν η ανθρωπότητα είχε προπονητή αντί για Θεό τότε θα είχαμε μετοικίσοι στον άρη αιώνες πριν, και χωρίς διαστημόπλοια.

Ας επανέλθουμε όμως.

Βλέπουμε ένα επεισόδιο στο οποίο 2 λευκοί βαράνε έναν μαύρο. Αυτό δεν είναι ένα ρατσιστικό επεισόδιοκαι (άσε τα κανάλια να βαράνε εκεί που σε πονάει) αλλά ένα επεισόδιο που ο βατήρας του είναι το μίσος. Είναι περιστατικό μίσους. Οι2 λευκοί μισούν, μισούν τον μάυρο; όχ κατ' ανάγκη. Μισούν τον ίδιο τους τον εαυτό μισούν το ανολοκλήρωτο κομμάτι τους και αν τους έδινουν μια φέτα ψωμί άνετα θα καθόντουσαν και θα τρώγαν τον εαυτό τους. Αυτό κάνουν όταν χτυπάνε. Ανολοκλήρωτος είσαι όταν προσπαθείς να αποδείξεις πως είσαι δυνατότερος, ανώτερος σοφότερος ή κάτι. Βιώνεις μια κρίση γιατί σου λείπει ένα κομμάτι. Πάνω στον πανικό σου επιτίθεσαι. ξυπνάνε τα ζωωδη ένστικτά σου και επιτίθεσαι για να βγεις νικητής. γελοιέσαι όμως γιατί ακόμα κι αν νίκησες έχασες ένα κομμάτι σου. Και το επαναλαμβάνεις αυτό σου το λάθος γιατί δεν έμαθες να αντιλαμβάνεσαι τα λάθη σου, να τα αποδέχεσαι και κατ επεκταση να δέχεσαι το είναι σου. και πάνω από όλα επαναλαμβάνεσαι γιατί δεν μπορείς να δεχθείς πως δεν έχεις δίκιο. Ποιό εύκολα πέφτεις απ την ταράτσα παρά να αποδεχτείς το λάθος σου. Επίσης αυτή η ψευδαίσθηση της επικράτησης σε γεμίζει χαρά. Ψεύτικη χαρά. Ψεύτικη ολοκλήρωση. γιατί ξέρεις πως ο αντίπαλος ήταν απροετοίμαστος. ήταν κατώτερος για την συγκεκριμένη μάχηκλπ. Δεν ικανοποιήσε όμως γιατί ξέρεις πως το να επικρατείς στον αδύνατο είναι ευτελές. Οπότε είσαι και συ ευτελής και συνεχίζεις να τρως την σάρκα σου όπως όταν συνεχίζεις να ξύνεις την πληγή σου. Είσαι εθισμένος στο ψεύτικο. το συνηδητοποιείς και τρελένεσαι. και συνεχίζεις να βρίσκεσαι σε αυτή την κρίση μέχρι να πεθάνεις.

Σε όλες τις πολεμικές τέχνες οι δάσκαλοι σου θυμίζουν πως πάντα θα υπάρχει κάποιος δυνατότερός σου.

Ας επανέλθουμε όμως

Αν αυτοί οι 2 λευκοί δεν είχαν μίσος μέσα τους δεν θα χτύπαγαν έναν μαύρο επειδή είναι μαύρος. Θα κάναν άλλα πράγματα μαζί του.

Αυτό που πρέπει να καταπολεμήσουμε δεν είναι ο ρατσισμός από όπου κι αν προέρχετε, αλλά το μίσος, από όπου κι αν προέρχετε, από όπου κι αν πηγάζει.

Αυτή την αέναη τροφοδοσία του μίσους πρέπει να διακόψουμε. κάτι τέτοιο είχε πει και ο Ιησούς όταν έλεγε: αγάπη ρε μαλάκες, αγάπη!!

Ναι, η λύση είναι αγάπη, να δείχνουμε αγάπη στο μίσος. Ποιός έχει σήμερα τόσα αποθέμματα αγάπης αναρωτιέσαι και αυτοδικαιολογήσε. Η αγάπη όμως δεν είναι αγαθό αλλά κατάσταση που βιώνεις. Είναι το φως της που ζεσταίνει τους γύρω, ναι αλλά δεν είναι ενέργεια να εξαντλείται, εκπέμπει/δημιουργεί/προσφέρει ενέργεια αλλά είναι κατάσταση, και ως τέτοια είναι ανεξάντλητη.

Αλλά όταν χρησιμοποιούμε τόσο λάθος τις λέξεις πως να μην οδηγούμαστε σε τόσο λάθος σημεία που να είναι 2φορές άξιον θαυμασμού τα όσα έχουμε επιτύχει σαν ανθρωπότητα;

Βέβαια εδώ τίθεται ένα άλλο ερώτημα, αν υπάρχει αυτή η ισσοροπία του σύμπαντος τότε η αγάπη δημιουργεί το μίσος. Και το μίσος αγάπη. οπότε ξεπλένουμε τους κακούς και κατηγορούμε τους καλούς;

Μην πέφτεις σε αυτή την παγίδα. Μην πέφτεις στα στεγανά που έχεις δημιουργήσει για τις λέξεις. Το μίσος δεν σβήνει με την αγάπη αλλά αντιμετωπίζεται με την αγάπη. το μίσος δεν μπορούμε να το σβήσουμε απ τον χάρτη, ούτε είναι επικοδομοιτικό να κάνουμε πως δεν υπάρχει, μπορούμε όμως να το χρησιμοποιήσουμε, μπορούμε να το μεταλλάξουμε σε κάτι άλλο. Σε κάθε έναν από μας αντιστοιχεί μια ποσότητα μίσους (και αγάπης) το τι θα το κάνουμε και το τι μπορούμε να το κάνουμε είναι προσωπικό θέμα του καθ ενός. και ως τέτοιο θα πρέπει ο καθένας να βρει την απάντηση που του ταιριάζει.

Ας σταματήσουμε να δεσμευόμαστε απ' τις λέξεις. Μπορεί να είναι βολικά οχήματα αλλά δεν περνάνε από πόρτες. Μην τις κάνουε δύσκαμπτες γιατί δύσκαμπτες γίνονατι και οι σκέψεις μας ύστερα. Τι ζωή θα ζούσαμε αν συνέχεια βρισκόμασταν μέσα στο αυτοκίνητό μας;

Οι λέξεις είναι κανάλια, όχι στεγανά.

___________________________

Μια μέρα ξαφνικά, η παλιά, πληγή

που έκρυβες τόσα χρόνια βγάζει, φως

και αναρωτιέσαι πως, μπορεί, να ακούς

σ' αυτήν την πόλη αηδόνια, αφού, εκεί

βαθιά που έχεις κρυφτεί

η λύπη κι η χαρά, έχουνε να 'ρθούν χρόνια

Μια μέρα έτσι απλά, μια, μικρή

αχτίνα που επιπλέει, ψηλά, εκεί

είναι αρκετή, σιγά, σιγά

αρχίζεις και αναπνέεις

άσε με εδώ, μ' αρέσει από το βυθό, να βλέπω που επιπλέεις...

Π. Παυλίδης

________________________

Υ.Γ. Δεν έχει τραγούδι σήμερα, μόνο στίχους.

Υ.Γ.2 λένε πως τα δελφίνια το έχουν ξεπεράσει το θεματάκι τους με το μίσος.