Πίνωντας καφε καπου στο κέντρο μετά τη μάχη...ήσυχα...μετρώντας το χρόνο που μου απομένει...τι μάταιο...οι στιγμές φευγουν σαν περαστικά υπεραστικά λεωφορεία...τις αφήνω να φύγουν...δεν γίνομαι επιβάτης τους...κρατώ μόνο τις σκέψεις μου σαν ανεξαργύρωτο εισητήριο...

Αλίμονο σε αυτούς που με αγάπησαν και πίστεψαν σε μένα.Να ξεραν πόσο τους αντιπάθησα.

Μολις σκεφτηκα και ήπια άλλη μια γουλιά καφε...

Τι αλλα?

Τιποτα...ωκεανος σκεψεων σε ηρεμια δροσιζει τον βυθο των πληγων μου...