Καθώς τακτοποιούσα κάποια πράγματα στον χώρο όπου φυλάσσονται τα μουσικά μου όργανα-και όχι μόνο-μού ήρθε στο μυαλό αυτός ο τίτλος από ένα βιβλίο του Νταίνικεν (τα εντός παρενθέσεως είναι δική μου προσθήκη) διότι συνειδητοποίησα πως από το 1975 (που απέκτησα το πρώτο μου drum set,το οποίο έχω ακόμη) μέχρι σήμερα,έχουν περάσει πάνω από τέσσερις δεκαετίες ενασχόλησής μου με την μουσική (για την οποία,πάντως,στο σχολείο αδιαφορούσα ελαφρώς).Και σ’αυτά τα σαράντα χρόνια έχω παίξει με ούκ ολίγους μουσικούς και συγκροτήματα,κυρίως μέν ρόκ αλλά και διάφορα άλλα είδη-από ρεμπέτικα μέχρι και παραδοσιακά-που συμπλήρωσαν την «συλλογή ακουσμάτων» μου.Και έχω ζήσει ούκ ολίγες καταστάσεις-άλλες ευχάριστες και άλλες δυσάρεστες-που όλες,πάντως,απετέλεσαν χρήσιμα «μαθήματα».

Όπως,για παράδειγμα,την άνοιξη του 1982 που κλήθηκα να παίξω σε ένα «κέντρον διασκεδάσεως» κάπου στο Γαλάτσι.Εκείνες τις μέρες μάλιστα εμαίνετο μιά απεργία διαρκείας των εργαζομένων στα μέσα μαζικής μεταφοράς (που διαμαρτύρονταν για την επικείμενη ιδιωτικοποίησή τους) ενώ ταυτοχρόνως υπήρχε και αποχή διαρκείας των φοιτητών στο πανεπιστήμιο,λόγω της επικείμενης ψήφισης του «νόμου-πλαισίου»).Μαζευτήκαμε,λοιπόν για την πρώτη μας πρόβα:ο «αρμονίστας» που με είχε καλέσει και που ταυτοχρόνως εργαζόταν σε μαγαζί με μουσικά όργανα,ένας κιθαρίστας άρτι επιστρέψας εξ Αυστραλίας,ό οποίος είχε εξαργυρώσει κάτι κοπάδια προβάτων που εξέτρεφε εκεί,έναντι καμμιάς δεκαριάς κιθαρών,έτερος κιθαρίστας-νεαρός όμως αυτός-που αγωνιούσε αν είχε προσβληθεί από κάποιο μεταδοτικό νόσημα λόγω εφήμερης σχέσης του με μια κοπέλα και με ρωτούσε διαρκώς (γιατί του είχα πεί ότι σπούδαζα στην Φαρμακευτική) και ένας τραγουδιστής που έφερε το ψευδώνυμο Little John αλλά ήταν με το ένα πόδι στον τάφο (ή τουλάχιστον έξω απ’αυτόν).Ο ιδιοκτήτης του «μαγαζιού»,σπουδαγμένος εις το κλασσικόν τραγούδι,μας είχε διαβεβαιώσει ότι ήθελε να παίζουμε μόνον ποιοτικά άσματα (“Nat King Cole και τέτοια»,μας διευκρίνισε μάλιστα) και ότι απηγορεύοντο τα πιατοσπασίματα.Η πρόβα πήγε πολύ καλά,τα εγκαίνια επίσης-πολύς κόσμος είχε συρρεύσει στο μαγαζί,κάποιοι πελάτες έσπασαν και πιάτα,ζητήθηκαν και παραγγελιές («Τον Χάρο τον αντάμωσαν» και τα παρόμοια,λίαν ποιοτικά),τραγούδησε και ο ιδιοκτήτης μίαν άριαν από Ελληνική οπερέττα,κατά τις τέσσερις το πρωί απεχώρησαν και οι τελευταίοι πελάτες,επήραμεν και τα μεροκάματά μας (εκείνη την εποχή ήταν γύρω στις 30 δραχμές έκαστος,αν θυμάμαι καλά) και φύγαμε.Την επομένη όμως μύγα δεν επάτησε στο μαγαζί,όπως και την μεθεπομένη και καθόμασταν και λέγαμε ανέκδοτα.Την τέταρτη μέρα ο αοιδός ιδιοκτήτης μας δικαιολογήθηκε ότι «είναι και Σαρακοστή,τι να κάνουμε» και έτσι μάζεψα τα τύμπανά μου και τους εκούνησα το μαντήλι,ορκισθείς να μην ξαναπατήσω το πόδι μου σε τέτοιου είδους μαγαζί-τουλάχιστον όχι για πολυήμερες εμφανίσεις….

Θυμήθηκα κι’άλλα-τον μακρυμάλλη κιθαρίστα ενός heavy metal συγκροτήματος που,στην διάρκεια του sound check είπε σε άλλον μουσικό του συγκροτήματός του «φέρ’μου του κόκκ’νου του φλάτζιρ» (έτσι ακριβώς),τις ολονύκτιες ηχογραφήσεις μου σε διάφορα studios,τις συναυλίες που έπαιξα σε διάφορα επαρχιακά μέρη,ορεινά και μη,όπου μετά το πέρας της εκδήλωσης οι τοπικοί άρχοντες μας έστρωναν πλούσιον τραπέζι με ψητά αρνιά (τα οποία δεν έτρωγα) και χωριάτικες σαλάτες (τις οποίες καταβρόχθιζα),την συναυλία που είχε οργανώσει κάποιος αντικαπνιστικός σύλλογος στην Καλλιθέα (όπου στο διάλειμμα βγήκαν όλοι οι θεατές στο «φουαγιέ» να κάνουν ένα τσιγαράκι),ακόμη και την συναυλία που έπαιξα στο κατάστρωμα ενός κρουαζιερόπλοιου που εκτελούσε νυκτερινούς πλόες στον Φαληρικό όρμο (μετά το τέλος της εμφάνισης,ημείς οι μουσικοί μπήκαμε σ’ένα σαλονάκι όπου μας πρόσφεραν διάφορα μεζεδάκια και ο κιθαρίστας μας ανεφώνησε «ρέ σείς,σαν ναυτικός που τελείωσε η βάρδια του νιώθω..».Και άλλα πολλά και αναρίθμητα.Θυμήθηκα και πως είχα την τύχη να γνωρίσω και καλλιτέχνες πολύ καλλίτερους από μένα-και να παίξω με κάποιους απ’αυτούς,μάλιστα,όπως με τον κύριο Χρόνη Αηδονίδη (απ’τους παραδοσιακούς),τον Λήτη,τον Αγγελο Σκορδίλη (απ’τον χώρο του rock) κλπ.

Και εξ όσων φαίνεται,έχω ακόμη πολύ δρόμο να διανύσω…