Οι ΑΠΟΨΕΙΣ  δεν θα εμπλακούν στα δαιδαλώδη χρηματικό - οικονομικά συστήματα, που δέσποζαν και δεσπόζουν τα κράτη και την διεθνή οικονομία, καθόσον αναρμόδιες. Άλλωστε διαπρεπείς οικονομολόγοι σε δημόσιες συζητήσεις στην TV , όπως και σε αρθρογραφήσεις, στο ευρύτερο τύπο, καταθέτουν αντιδιαμετρικές απόψεις και θέσεις για τα  ισχύοντα οικονομικά συστήματα...

Θα αρκεστούν όμως, να σχολιάσουν και να σταθούν στα πραγματικά γεγονότα, τα οποία στιγμάτισαν τον Ελληνικό εξωτερικό δανεισμό.

Πληρώσαμε, πληρώναμε και πληρώνουμε εδώ και 200 χρόνια, από το 1821 μέχρι  και σήμερα,  τοκοχρεολύσια για δάνεια,  που πολλές φορές (τα δάνεια) έφταναν στα χέρια μας,  ως ποσό του 50-60% του δανεισμού , δηλαδή αισχρή και αδιάντροπη τοκογλυφία. Η διαφορά του 40-50% του δανείου, παρέμενε στα χέρια των δανειστών με δήθεν οικονομικές "αποχρώσες  ενδείξεις"  και με έωλες δικαιολογίες.Η χρέωση και η απορρέουσα πληρωμή, ήταν βέβαια  στο 100% του δανείου.

200 χρόνια λοιπόν, οι διεθνείς αποτρόπαιοι τοκογλύφοι με την επιβολή, υπέρογκων τόκων και των σκληρών εκάστοτε χρεολυσίων, τα οποία αντιπροσώπευαν το ύψος του  δανεισμού, ενώ ανά χείρας λαμβάναμε , όπως προαναφέρθηκε, το 50-60% του δανείου.

Τα εκάστοτε χρεολύσια, ήσαν σε τέτοιο ύψος, ώστε η "αποπληρωμή" να είναι πάντα στο μεταίχμιο, πληρωμής ή νέου δανεισμού για την εξυπηρέτησή τους. Δηλαδή πάντοτε να επαπειλείται, ως ρομφαία η χρεοκοπία. Εν ολίγοις η χώρα πάντα βρισκότανε, όπως βρίσκεται και σήμερα, (εδώ και έξι χρόνια), χωρίς καμία πραγματική προοπτική, να βγει από αυτόν τον "αέναο" θανατηφόρο οικονομικό κύκλο, που βρισκόμαστε, ο οποίος δεν έχει.... ούτε αρχή αλλά και τέλος... 

Η Ελλάδα συνεπέστατη,  όλα αυτά τα χρόνια μέχρι και σήμερα εξοφλούσε και εξοφλεί στο ακέραιο, προς τους αχρείους δανειστές τις υποχρεώσεις της σφίγγοντας και καταπιέζοντας, με εν πολλοίς, σκληρά μέτρα και άδικους φόρους, που ελάμβανε και λαμβάνει, για να αποφύγει  το βάρος της επαπειλούμενης χρεοκοπίας. 

Παρ' όλα αυτά , ήταν πλέον επόμενο, κυρίως των διαδοχικών πολέμων, τα σφικτά χρεολύσια, τους υπέρογκους τόκους και την μη σωστή διαχείριση, από τους εκάστοτε κυβερνώντες,  να χρεοκοπήσει η χώρα και μάλιστα τρεις φορές.  Το 1825 ως νεοσύστατο κράτος, το 1843 επί Όθωνος και το 1893 επί Χαρίλαου Τρικούπη. Κάθε φορά ξεκινούσε από το μηδέν, για να μπορέσει να σταθεί και πάλι στα πόδια της. 

Τα υπόλοιπα χρόνια κύλησαν μεταξύ φθοράς αφθαρσίας και με μικρά διαστήματα μικρής "όασης", στο διαρκές και επίπονο διάβα της "ερήμου", του ειδεχθούς δανεισμού...

Ο όλος σχολιασμός, για τα 200 χρόνια δανεισμών και οφειλών αποπληρωμής δανείων, μας φέρνει ζοφερά, στη σημερινή απαράδεκτη κατάσταση της χώρας να απειλείται και πάλι με χρεωκοπία, GREXIT και αποβολή από την Σένγκεν.  Αυτή τη φορά όμως, το αλόγιστο και επονείδιστο χρέος μας, εκτός των άλλων δυσμενέστατων επιπτώσεων, που έχει για τους πολίτες, έχει και ως απότοκο, το ξεπούλημα σε ευτελές τίμημα, του δημόσιου πλούτου της χώρας.

Τελειώνοντας την άκρως συνοπτική και διαχρονική αναφορά του δανεισμού της χώρας, ενδεχομένως και λογικά, ο όποιος αναγνώστης, καλοπροαίρετα να αναρωτηθεί, ποία λοιπόν η λύση αυτού του μεγάλου προβλήματος, που μαστίζει κυριολεκτικά την χώρα μας εδώ και 200 χρόνια.

Οι ΑΠΟΨΕΙΣ , χωρίς να αυτοπαρουσιάζονται, ως ειδήμονες, για την λύση αυτού, του ομολογουμένως δυσεπίλυτου προβλήματος, θα προτείνουν την θέση - σκέψη τους, που ενδεχομένως και να σφάλλουν... κατά τους ειδικούς.

Ή λύση λοιπόν του "γόρδιου δεσμού" του χρέους, όπως την βλέπουν οι ΑΠΟΨΕΙΣ,  απαιτεί την ανάλογη ιστορική λύση... 

Ως προς το εφικτόν ή μη αυτής,  πρέπει απαρέγκλιτα να προσβλέπει στο να είναι οριστική, καθαρή, σταθερή και να ατενίζει προς το τέλος, με την προσήκουσα αισιοδοξία. 

Προτείνονται λοιπόν τα ακόλουθα: 

• Προσφυγή αρμοδίως, για τον καθορισμό του πραγματικού χρέους και όχι του τοκογλυφικού, που εφαρμόσθηκε διαχρονικά. Αυτό να αποτελεί , κατά κάποιο τρόπο,  την πραγματική  μείωση του χρέους
• μείωση των επιτοκίων σε επίπεδα λογικά και σε βαθμό, που ισχύουν για τους μεγάλους δανειστές.
• Τα χρεολύσια   να έχουν τον επαρκή και απαιτούμενο χρόνο εξόφλησης.
• Να παγώσει,  η εν γένει "αποπληρωμή" του χρέους για μία 10ετία, δηλαδή το όποιο χρέος καθοριστεί τελεσίδικα από την προσφυγή.
• Τα έσοδα του κράτους, χωρίς πληρωμές για το χρέος, θα φέρουν το ποθητό πλεόνασμα.
• Συνετή διάθεση του πλεονάσματος στην εσωτερική κατανάλωση και το μεγαλύτερο μέρος αυτού, στην πριμοδότηση της υγιούς εσωτερικής ανάπτυξης, για την παραγωγή  Ελληνικών προϊόντων και υλικών.
• Επίτευξη όσον το δυνατόν σε μεγαλύτερο βαθμό, της αντιστροφής των μεγεθών  εισαγωγών ως προς τις εξαγωγές και με σαφές προβάδισμα των  εξαγωγών, σε σχέση με τις εισαγωγές.

Με το πέρας της 10ετίας και της λελογισμένης χρήσης του πλεονάσματος, στη χώρα θα ανθεί η ανάπτυξη και θα περισσεύουν από τα έσοδα, τα αναγκαία χρηματικά ποσά, για την εξυπηρέτηση των τοκοχρεολυσίων, στην πραγματική και  την σταδιακή πλέον πληρωμή του χρέους.

Το επόμενο ερώτημα του αναγνώστη, που θα είναι και πάλι εύλογο. 

Τι γίνεται όταν οι δανειστές (θεσμοί), "στηλώσουν τα πόδια" και δεν δέχονται την προτεινόμενη λύση του χρέους, αλλά επιμένουν στην ήδη κρατούσα κατάσταση. 

Τότε... οι όποιοι κυβερνώντες να αποτανθούν με ειλικρίνεια στους Έλληνες πολίτες και να θέσουν ξεκάθαρα, αφού γνωστοποιήσουν το όλο πρόβλημα και τις απορρέουσες επιπτώσεις αυτού, όπως επίσης να γνωστοποιήσουν διεξοδικά, τα παρεπόμενα, από μία ενδεχόμενη ρήξη με τους δανειστές. Τελικά  να αποφασίσουν, εάν θέλουν να συνεχίσουν στην υφιστάμενη κατάσταση.... ή όχι...

Το παρόν γράφημα προσπάθησε να δώσει , μία όσον το δυνατόν συνοπτική εικόνα των διαχρονικών δανεισμών, που ήσαν πάντα υπό την επαπειλούμενη χρεοκοπία. Επίσης όμως, για τις δυσμενείς επιπτώσεις, που συσσωρεύονταν κατά καιρούς στη πλάτη του Έλληνα πολίτη. Πάντα τον καλούσαν οι εκάστοτε κυβερνώντες να συνδράμει αγόγγυστα, στην αποπληρωμή των εκάστοτε δανεισμών.

Σήμερα όμως το υπέρογκο, όσο και επονείδιστο χρέος, σε σύγκριση με της οικονομικές δυνατότητες της χώρας, παρουσιάζει μία ζοφερή, αποκαρδιωτική, θλιβερή και απελπιστική πραγματικότητα, καθόσον το χρέος, κατά γενική ομολογία δεν είναι βιώσιμο, με ότι επακόλουθα προοιωνίζει...

Εάν παραμείνουμε σε αυτή την κατάσταση οι ΑΠΟΨΕΙΣ προβλέπουν ότι το μέλλον της χώρας παρουσιάζεται άκρως δυσοίωνο... Εύχονται ολόψυχα στην περίπτωση αυτή, να διαψευστούν.