Ζούμε αδέρφια σε μια σκληρή εποχή. Στην εποχή των αντιθέσεων. Των υποθέσεων. Των επιθέσεων. Και των τελευταίων καταθέσεων. Σ' αυτήν την εποχή ο έρωτας ψάχνει να βρει το νέο του νόημα, εκείνο που να χωρά στα capital controls,που να κινείται διαμέσου των προσφυγικών ροών, εκείνο που θα νικήσει κάθε υλική αξία και θα απλώσει την αρίδα του στον κόσμο σαν τον Μουράτ τον Βου τον πολιορκητή.

Στην εποχή των capital controls, για να βγάλεις την κυρία όξω και να της μπουκώσεις τα μάτια με σούξου μούξου αηδίες, πρέπει να λειτουργήσεις στρατηγικά, αέρινα και με το μαλλί να κυματίζει από αυτοπεποίθηση, σαν τον Ηλία Ψινάκη σε προεκλογική ομιλία.

• Χτες μου ζήτησε να τη βγάλω σε ακριβό restaurant.Μου είχανε μείνει 13 ευρώ. Ούτε στον Αγκόπ για σουβλάκια δε φτάνανε μάγκα μου..

• Και τί έκανες;

• Είχα δυο επιλογές. Ή να μπω με το καλάζνικοφ στο restaurant απειλώντας ότι αν δε μου φέρουν δυο πιάτα μπιφτέκια αλά κρεμ θα τους κλάψει όλη η παραγωγή του “κάτι ψήνεται”, ή να ντύσω τον Αγκοπ άνθρωπο, να τον ξουρίσω, να του σφουγγαρίσω το μαγαζί, να του πλύνω τα πιάτα και να περάσω στα σουβλάκια φιόγκο μπας και δείξουν για σούσι αλά Ιντονέσια...

• Να υποθέσω έκανες το πρώτο, γιατί για να σφουγγαριστεί το μαγαζί του Αγκόπ δε θέλει σφουγγαρίστρες, αλλά γεωτρύπανα.

• Κι όμως, έκανα κάτι άλλο. Την πήρα από το χέρι, της χαμογέλασα, μου χαμογέλασε. Την αγκάλιασα ελαφρά και της φόρεσα μια ζακετούλα. Περπατήσαμε πέντε βήματα στο σαλόνι σαν τον Μιμικό και τη Μαίρη και μετά πάλι ελαφρά άνοιξα την μπαλκονόπορτα και βγήκαμε έξω. Φύσουσε όμορφα, ίσα- ίσα για να πεταχτεί το τσουλούφι της στη φάτσα μου και να φτερνιστώ. Ίσα- ίσα για να κοιταχτούμε βαθιά στα μάτια και να της ψιθυρίσω: «Βλέπεις αγάπη μου;» της λεω

  «Βλέπω μωρό μου» μου κάνει.

  «Πιάτο η Αθήνα, δεν έχεις παράπονο» της λέω

  «όχι δεν έχω» μου κάνει.

  «Κοίτα και πιο μακριά, στη θάλασσα, εκεί στα φώτα είναι το λιμάνι, πιάτο ο Πειραιάς, δεν έχεις παράπονο» της ξαναλέω

  «Όχι αγάπη μου, τί παράπονο να έχω;»

  «Ωράία...» της λέω. «Θα πιείς τίποτα να φέρω από το ψυγείο, ή θα μείνουμε με τα πιάτα μας και μετά βλέπουμε;»

• ... !

Γατάκια...