Αγαπητές φίλες, αγαπητοί φίλοι, σας γράφω από το πανέμορφο Θέρμο, την αγαπημένη γενέτειρα γη. Είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί στις 14 του μήνα έγινε μετά από 55 χρόνια από την αποφοίτησή μας από το Γυμνάσιο τότε και όχι Λύκειο όπως το ονομάζουν σήμερα, η συνάντηση των τότε συμμαθητών. Η πρωτοβουλία ήταν του τέως Δημάρχου Θέρμου και συμμαθητή μας, Θεόδωρου Πορφύρη, που επί πολλά χρόνια υπηρέτησε στην περιοχή ως ένας από τους καλύτερους Δημάρχους αφήνοντας πίσω του μεγάλο έργο και καλή φήμη. Ήταν μια πρωτοβουλία που καλοάρεσε σε όλους σχεδόν τους επιζώντες συμμαθητές , γι' αυτό και ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση για συνάντηση οι πιο πολλοί. Έτσι στις 11 και μισή το πρωί συναντηθήκαμε στο προαύλιο του Γυμνασίου μας όπου επί 6 χρόνια μάθαμε γράμματα και μάλιστα καλά γράμματα, από φωτισμένους και ικανούς καθηγητές, περιηγηθήκαμε τους χώρους εντός του κτηρίου, που είναι τώρα υπό επισκευή, τις αίθουσες, τους διαδρόμους, ακούγοντας, εγώ τουλάχιστον, εκατοντάδες χαρούμενες φωνές, γέλια, και ότι συνέβαινε μεταξύ των 500 περίπου μαθητών τότε, με την δύναμη της μνήμης, που αν δεν πάθει κάτι κακό, μας συνοδεύει μέχρι το τέλος και μας θυμίζει ότι μας έχει συμβεί στην ζωή μας. Μάθαμε μέσα στο σχολείο αυτό, να είμαστε πειθαρχημένοι στη ζωή μας, να μην έχουμε παράλογες απαιτήσεις από αυτήν, να έχουμε φιλοδοξίες για καλύτερη και πετυχημένη πορεία και πάντα να προσπαθούμε για το καλύτερο. Μάθαμε να έχουμε ως προσόν την τιμιότητα και να αγωνιζόμαστε τον “Καλόν Αγώνα”. Και θυμηθήκαμε, πως, οι περισσότεροι από εμάς μαθαίναμε γράμματα μέσα στην φτώχια και την ανέχεια, έτσι που ο καθένας μας στο σήμερα, να φαντάζει σαν ένας μικρός ήρωας. Αφού συγκεντρωθήκαμε και προσπαθήσαμε να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον, με την βοήθεια πολλές φορές τρίτων συμμαθητών μας που γνώριζαν περισσότερους, αφού θυμηθήκαμε κάποιες ιστορίες και κάποια ευτράπελα, ο Θόδωρος Πορφύρης λίαν συγκινημένος, έκανε ενα προσκλητήριο και όσοι είμασταν εκεί φωνάζαμε “Παρών” -παρούσα. Υπήρξαν πολλοί λίγοι που απουσίαζαν και βέβαια κάποιοι- κάποιες που έχουν πεθάνει. Για τους Νεκρούς συμμαθητές και συμμαθήτριές μας κρατήσαμε ένός λεπτού σιγή. Στη συνέχεια μπήκαμε στα αυτοκίνητα και πήγαμε σε ένα πολύ καλό κέντρο στο Πετροχώρι, την ΑΛΘΑΙΑ, δημιούργημα ενός πολύ προοδευτικού μας συμπατριώτη, που έχει την ωραιότερη θέα, νομίζω από τις ωραιότερες της πατρίδος μας, αφού βρίσκεται πάνω από την πανέμορφη Τριχωνίδα λίμνη. Ένα τοπίο για βράβευση, αλλά που να βρεθούν κανάλια, ειδικοί και λοιπά για να το προβάλλουν; Εκεί μας περίμεναν διάφορα φαγητά και ντόπιο Πετροχωρίτικο κρασί, από τα καλύτερα στον κόσμο. Εκεί καθήσαμε για αρκετές ώρες τρώγωντας και συζητώντας για την τότε μαθητική μας ζωή, αλλά και για την πορεία μας στη ζωή, τις δραστηριότητές μας και κάναμε έτσι μια επαναγνωριμία. Θυμηθήκαμε χίλιες δυο ιστορίες, το πόσο σεμνοί και αγαπημένοι ήμασταν, την φτωχή μας Ελλάδα, που μερικοί διάβαζαν με την λάμπα πετρελαίου να φωτίζει, που άλλοι έρχονταν με τα πόδια από χιλιόμετρα μακριά κάθε πρωί στο Γυμνάσιό μας, πως αγόγγυστα περνούσαμε την ταπεινή ζωή μας. Όμως όλοι μας καταφέραμε να αλλάξουμε την ζωή μας. Προοδέψαμε, φτιάξαμε τα σπίτια μας, σπουδάξαμε τα παιδιά μας και αφήσαμε πίσω μας έργο και ζωή προς μίμηση. Και όλοι λίγο πολύ είμαστε περήφανοι για όλα αυτά. Από το τίποτα ανεβήκαμε τα σκαλοπάτια της ζωής με επιτυχία! Τέλος συμφωνήσαμε να ξανασυναντηθούμε στο μέλλον και εφόσον μας το επιτρέψουν οι συνθήκες της ζωής, πάλι στο αγαπημένο μας Θέρμο και κάθε φορά να παίρνουμε όσοι υπάρχουμε παρουσίες... Μέχρι... μέχρι... Γιατί έτσι είναι η ζωή. . Πάντως τότε το 1961 και φυσικά όλα τα προηγούμενα χρόνια, που ήταν χρόνια δύσκολα, θυμάμαι πόσο φτωχά περνούσαμε και όμως είμασταν ευτυχισμένοι, γεμάτοι - ες όνειρα και ελπίδες. Ο γιος μου συνηθίζει να μου λέει πως η εποχή η τότε, ήταν χρυσή εποχή. Δεν μπορεί να καταλάβει, επειδή η Ελλάδα αναπτύχθηκε ραγδαία και δημιουργήθηκαν ευκαιρίες, πως δεινοπαθήσαμε, πιο πολύ οι γονείς μας βέβαια, ταλαιπωρηθήκαμε και ότι κάναμε το κάναμε, γιατί μέσα μας έκαιγε η άσβεστη φλόγα της δημιουργίας, της αλλαγής της ζωής μας. Συγκρίνει το τότε με την σημερινή Ελλάδα της φοβερής κρίσης. Και γι' αυτό ίσως έχει δίκιο. Εγώ ξέρω πόσο χρυσή ήταν η εποχή εκείνη. Η Ελλάδα εξακολουθούσε να είναι κατεστρμμένη από τον Β΄. Παγκόσμιο κόσμο και τον τρομερό εμφύλιο. Είναι δυνατόν να θεωρείται χρυσή εποχή μια τέτοια κατάσταση. Ότι η ανέχεια βέβαια είναι πάντα αιτία για ανάπτυξη είναι αλήθεια.Παντού μετά την καταστροφή έρχεταιη ανάκαμψη και η ευημερία, προοδευτικά βέβαια, σιγά-σιγά και υπομονετικά. Επανέρχομαι στην συνάντηση για να δικαιολογήσω τον σημερινό τίτλο. Έξω από τις όμορφες στιγμές που μας χάρισε η συνάντηση, διαπιστώσαμε, είμαι βέβαιος, όλοι, πως η ζωή μας κούρασε, και σιγά-σιγά μας πήρε την νεανική μας δροσιά. Όμως σε γενικές γραμμές η ζωή αφήνει κάποια στοιχεία , που εμένα με οδηγούσαν στην αναγνώριση των συμμαθητών μου. Φυσικά στους περισσότερους δεν ήταν εύκολο να θυμηθείς τα ονόματά τους. Ο χρόνος φρόντισε και αυτό. Έτσι εμείς τα κουρασμένα παληκάρια, του τώρα, με την συνάντησή μας αυτή ανανεώσαμε την γνωριμία μας και θα προσπαθήσουμε, όσο ζούμε, να την διατηρήσουμε, σίγουρα τίποτα δεν έχουμε από την δροσιά της νιότης μας ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ “ ΚΑΤΙ ΚΟΥΡΑΣΜΕΝΑ ΠΑΛΗΚΑΡΙΑ” που σέρνουμε πάνω μας χίλιες δυο αναμνήσεις. Τελειώνοντας... Είναι μια αξέχαστη πετυχημένη πρωτοβουλία αυτή η συνάντηση. Χωρίσαμε με αγάπες , με φιλιά, με λόγια καλωσύνης και χαράς. adreo