Μπαλώνει...τρύπια όνειρα ένα μπαλόνι...σκασμένο...κι αναρρωτιέσαι γιατί τώρα δεν πετά...το ίδιο υλικό...

Γιατί δεν απογειώνεται?Η υλη ιδια...

Κι όμως στο αόρατο περιεχόμενό του οφειλόταν η μαγεία της πτήσης...

Σε κάτι που το μάτι δεν βλέπει...παρ όλα αυτα γεμιζει κενους χωρους...πνευμονια με αερα...καρδιες με ψυχη...

Αγκαλιες με ανθρωπους...δεντρα με φυλλα...ουρανους με αστερια ηλιους και κομητες...

Μπαλονι...το συμπαν που φουσκωνει...μπαλωνει...ενα τρυπιο μπαλονι...το κενο μιας απωλειας...και δεν ξαναφουσκωνει....δεν ξαναπετα...