Οι ωρες στο νησι των διακοπών μετρημένες...οι αποσκευές σιγά σιγά πακετάρονται.Το καράβι θα αναχωρήσει για Πειραιά σε κάμποσες ώρες...

Ποτέ δεν μπόρεσα να νικήσω τη θλίψη της τελευταίας μέρας...όσες θετικές σκέψεις ή καλη καρδια και να χα...

Αλλη μια φορα και η φετινη.

Δεν αλλαζουν πολλα.

Μια τελευταια τζουρα απο την αισθηση απλα του να καθομαι ησυχος στην αυλη του σπιτιου μου...παλιο αρχοντικο δυο αιωνων με καθυσηχαζει με τη σοφια που κουβαλα...μου ψυθιριζει πως θα τα ξαναπουμε..."σε περιμενω και του χρονου...το κρεβατι σου στρωμενο,το σαλονι με τα πολυκαιρισμενα επιπλα αλλης εποχης και η αυλη με τις λεμονιες παντα ετοιμα να σε υποδεχθουν...αυτο δεν κανω καθε χρονο απο πιτσιρικας που ησουν?...χαλαρωσε μικρε κι απολαυσε το προνομιο των εναλλαγων...της αναμονης και του να υπαρχω εγω εδω καθε χρονο να σε περιμενω...Στο μωσαικο του γερικου πατωματος μου εχω νοιωσει το μωρουδιστικο μπουσουλιμα σου,την παιδικη τρεχαλα σου και τα ανδρικα σου βηματα...

"Μη σταματησεις να περπατας..."

Αποχαιρετω το σπιτι.

Καθομαι για πρωινο στο κοντινο καφε που σε μια θεα αγκαλιαζει ολο το μερος των διακοπων μου.

Βλεπω τον ηλιο να πεφτει καλοκαιρινος και οι αχτιδες του να βαφουν το γαλαζιο της θαλασσας...με ζεσταινει...αερας διακοπων ακομη φυσα...

Κλεινω τα ματια...σ ενα χρονο απο τωρα...ξανα εδω...

Αντιο Αγιε.

Σ ευχαριστω για αλλη μια φορα για τη φιλοξενια σου.

Τα λεμε συντομα.