Δεν ξέρω αν είμαι ήρωας, δειλή δεν υπήρξα ποτέ πάντως…Πάντα διεκδικούσα αυτό που ήθελα με οποιοδήποτε κόστος…Πέρασα δύσκολα αλλά ανέμελα χρόνια. Είχα μια όμορφη οικογένεια  και καλούς φίλους με τους οποίους μοιραστήκαμε χαρές και λύπες…Μεγαλώνοντας, συνειδητοποίησα, ότι η ευτυχία βρίσκεται στα απλά καθημερινά πράγματα, άλλωστε τα υπόλοιπα δεν τα είδα και ποτέ…Αυτό όμως που έμεινε στη μνήμη μου, ήταν ένας άνθρωπος…Παιδί ήμουν όταν τον γνώρισα, και όμως, έμεινε στην καρδιά μου, επειδή ήταν σαν και μένα…Κάποτε ήθελα να γίνω ηθοποιός…Στεκόμουν με τις ώρες μπροστά στον καθρέφτη του σπιτιού μου, και απάγγελνα ποίηση από γνωστούς ποιητές…Μετά, έκανα ότι ήμουν η ηρωίδα του ποιητή, και αυτοσχεδίαζα με την υποκριτική ενός ταλαντούχου ηθοποιού…Ποτέ δεν είχα κοινό…Πάντα ήμουν μόνη…Που να ήξερα ότι θα περνούσα μόνη το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου…Και ότι και αν έγινε στα μετέπειτα χρόνια, το μυαλό μου ήταν πάντα κολλημένο σε εκείνον…Την προσωποποίηση του ίδιου μου του εαυτού…Πως γίνεται να θυμάται κανείς, κάποιον που δεν είχε; Και όμως…Πιστεύω ακράδαντα, πως ποτέ δεν ξεχνιέται κάποιος που έχει αγγίξει την ψυχή μας…Και εγώ αγάπησα σε εκείνον την τρέλα του, την ευαισθησία του, το πάθος του για τη ζωή…Αγάπησα τα πάντα του…Παιδί ήμουν…Στο γυμνάσιο…Και περίμενα να περάσουν οι μέρες να τον δω έστω και λίγο στο μάθημα των αγγλικών…Έπαιζα ακόμα με τις κούκλες μου, αλλά στην καρδιά μου άνθισε το πρώτο σκίρτημα αγάπης…Καθόμασταν στο ίδιο θρανείο και μιλούσαμε με την αθωότητα της παιδικής ηλικίας… Έγραψα πολλά γράμματα, τα οποία δεν τα έστειλα ποτέ…Τα φύλαξα σε ένα συρτάρι αρωματισμένο με ελπίδες και δάκρυα…Γιατί στην εφηβεία είχα συχνές εναλλαγές διάθεσης, πόσο μάλλον όταν αισθάνθηκα αγάπη…Και ενώ έπαιζα με τους φίλους μου ανέμελα, η ζωή μου όταν βρισκόμουν μόνη δεν ήταν ανέμελη…Σκεφτόμουν εκείνον, με τα κοριτσίστικα όνειρα της παιδικής ηλικίας…Και όταν διάβαζα, δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ, επειδή σκεφτόμουν κάτι που είπε ή έκανε, αθώο μεν, σημαντικό δε… Ήταν ο δικός μου ήρωας, ένας ιππότης από τα παραμύθια που διάβαζα μικρότερη…Και όταν έπαιζα με τις κούκλες μου, τους έδινα τα ονόματα μας, και έφτιαχνα ολόκληρη παράσταση με τη φαντασία μου…Ναι, ήμουν μια μικρή ηθοποιός…Λάτρευα το επάγγελμα, επειδή έπαιζα ρόλους που δεν μπορούσα στην πραγματικότητα… Με εκείνον και εμένα πρωταγωνιστές…Με τις κούκλες να ζωντανεύουν τις σκέψεις που δεν μπορούσα να φωνάξω δυνατά…<Σ΄αγαπώ, Αυγουστίνε…Και εγώ σ΄αγαπώ Ανδρομάχη>…

Δεν ξέρω ποιο είναι το χειρότερο…Να αγαπήσεις και να μην αγαπηθείς, ή να σε αγαπούν όλοι και εσύ, έναν; Αυτό που ξέρω είναι, ότι στα μετέπειτα χρόνια, αν και ζήσαμε διαφορετικές ζωές, πάντα ευχόμουν μια μέρα να τον ξαναδώ, και να ζήσουμε το παραμύθι που έπλασα ως παιδί…Και η ευχή μου πραγματοποιήθηκε…Αλλά όχι όπως ονειρευόμουν…Ήρθε, θα έλεγα σαν ευχή και κατάρα, από εκείνους που δεν αγάπησα ποτέ…Να έρθει στη ζωή μου ξανά, αλλά να μη μπορέσουμε να είμαστε μαζί όπως εγώ ήθελα…Και η ειρωνία ήταν, ότι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία…

Ξημέρωσε μια μέρα όπως όλες οι άλλες…Ετοιμαζόμουν να πάω στη δουλειά, όταν χτύπησε το τηλέφωνο…Μα ποιον να είναι πρωί πρωί, αναρωτήθηκα… Σε λίγο άκουσα από την άλλη άκρη της γραμμής να μου μιλάει η συνάδελφος μου η Νάντια….

-Μην ξεκινήσεις να έρθεις…Έχουμε πρόβλημα με τους υπολογιστές! Ήδη ήρθαν οι τεχνικοί και από ότι λένε είναι γενικό το κακό…Θα αργήσει να αποκατασταθεί η ζημιά…Το αφεντικό είπε να πάρουμε άδεια για σήμερα…Λέω να περάσω από σένα για καφέ, τι λες;

Τι αναπάντεχο νέο ήταν αυτό! Να έχω μια μέρα δική μου, χωρίς την πίεση της δουλειάς! Αλλά όχι, σήμερα ήθελα να πιω καφέ μόνη μου, σπίτι μου, με τη συντροφιά του δικού μου υπολογιστή και του σκύλου μου...Ευχαρίστησα θερμά τη Νάντια, και δικαιολογήθηκα ότι είχα να πληρώσω κάτι λογαριασμούς, οπότε θα ήταν καλύτερα να το αναβάλλουμε για άλλη φορά… Κλείσαμε το τηλέφωνο, έφτιαξα τον καφέ μου, πήρα τον υπολογιστή και βγήκα στη βεράντα…Το πρωινό δροσερό αεράκι μες την καρδιά του καλοκαιριού, μου έκανε καλό…Η Σίσσυ, κούνησε την ουρά της και περίμενε υπομονετικά να ασχοληθώ μαζί της…Τα πρωινά μας χάδια, ήταν ανέκαθεν η προτεραιότητα μου, καθώς κάθε πρωί, το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις ξυπνούσαμε και οι δυο, ήταν να της χαιδέψω την κοιλίτσα της και να τη φιλήσω στο κεφαλάκι της…Τα σαββατοκύριακα με ξυπνούσε εκείνη, φιλώντας με χωρίς σταματημό και τραβώντας μου το σεντόνι για να σηκωθώ επιτέλους να την πάω βόλτα…Περνούσαμε ωραία οι δυο μας…Δεν είχα σχέση εκείνο τον καιρό…Άλλωστε, τι να τους κάνεις τους άντρες, όταν δεν έχουν τίποτα να σου προσφέρουν; Προτιμούσα να είμαι μόνη μου, χωρίς να έχω κανένα στο κεφάλι μου, και να ζω όπως ήθελα, παρά να έχω κάποιον τον οποίο δεν θα ήθελα πραγματικά, μόνο και μόνο για να μην είμαι μόνη…Εν τω μεταξύ, η συντροφιά του υπολογιστή ήταν απεριόριστη, επειδή όταν δεν είχα τίποτα άλλο να κάνω, μιλούσα με το μυστηριώδη ξένο από την Αμερική, με τον οποίο είχαμε πολλά κοινά, αλλά δεν είχαμε συναντηθεί ποτέ…Και τι έγινε; Και μόνο που μιλούσαμε, μου έφευγε η κούραση της μέρας, και οι έγνοιες της καθημερινότητας…Αυτό άλλωστε ήταν το ζητούμενο…Να έχω κάποιον να με καταλαβαίνει  και να τον καταλαβαίνω, και να μιλάμε σα να είμασταν παλιοί γνώριμοι…Τον ήξερα ήδη πέντε χρόνια…Ναι, ήταν πολλά, για να γνωρίζω αρκετά για αυτόν και αυτός για μένα…Μάλλον θα μπορούσα να κάνω ένα ταξιδάκι στην Αμερική, να τον δω επιτέλους από κοντά! Και εκείνος μου το είχε προτείνει, εξάλλου…Λοιπόν, ποτέ δεν ξέρεις, τι μπορεί να συμβεί ξαφνικά!