Κάποτε είχα πιο πυκνές βλεφαρίδες

Και ήταν σαν πέπλο ήλιου στα μάτια μου…

Και κάθε φορά που κοίταζα τον ορίζοντα και ονειρευόμουν

Η σκιά από τα όνειρα, έπεφτε πάνω στα μάτια μου…

Κοιτάς τα μάτια μου, αλλά τι βλέπεις;

Λες, ότι υπάρχουν ρυτίδες επειδή κάποτε γελούσα

Είσαι σίγουρος ότι δεν ήταν απλά, μια κάλυψη;

Και αν ήταν αλλιώς, γιατί έχασαν τη λάμψη τους τα μάτια μου;

Κάθε φορά που περνούσε ένα σύννεφο

Και ξεκινούσε καταιγίδα,

τα μάτια μου βούρκωναν

Αλλά δεν το είδε κανείς…

Και ήρθε μια μέρα που αραίωσαν οι βλεφαρίδες μου

Όμως δεν είχα άλλα δάκρυα…

Δάκρυζε η ψυχή μου

Μα εγώ έπινα νερό στο όνομα μιας καλύτερης εποχής…

Και μια μέρα, κοίταξες τα μάτια μου

Και είπες, που πήγε η λάμψη τους;

Μόνο υπο την επίβλεψη του σκηνοθέτη

Άνθιζε το γέλιο στα χείλη μου…

Δεν ήταν ανάγκη να παίξω σε σήριαλ

Ήμουν σε καθημερινό θέατρο, άθελα μου…

Γιατί δεν ήθελα να δουν οι αγαπημένοι μου

Ότι έκρυβα με τόσο κόπο…

Ο σκηνοθέτης ήταν η ζωή

Που με ανάγκασε να παίξω την ευτυχία…

Και έβγαλα τα παπούτσια μου

Για να μην τα λερώσω από τη λάσπη των ανθρώπων…

Αλήθεια, πόσες φορές κοιτάχτηκα στον καθρέφτη

Για να καμαρώσω τον εαυτό μου, σε ρόλο πρωταγωνιστικό;

Και οι βλεφαρίδες μου, συνέχιζαν να πέφτουν

Μαζί με τους φακούς επαφής, στο νερό…

Κοιτάς τα μάτια μου, αλλά τι βλέπεις;

Ένας ήλιος που παλεύει να μη δύσει

Ξεριζώνοντας το παρελθόν δια παντώς…

Και πάντα προχωρούσα με τόλμη

Κρύβοντας το θάνατο μου, πίσω από το χαμόγελο…

Και ήρθε μια μέρα που δεν είχα άλλα δάκρυα

Γιατί στέρεψαν με το πέρασμα του χρόνου…

Και τότε κοιτάχτηκα άλλη μια φορά στον καθρέφτη, και είπα

Ζωή σε νίκησα, αλλά με τίμημα εμένα…

Ζωή, σε νίκησα, αλλά με μια σιωπή που έγινε κραυγή…

Ήρθα στη ζωή για να δείξω στους άλλους

Την ανωτερότητα μου, και τη δύναμη μου…

Ποιος όμως, κατάφερε να δει

Το καθημερινό θέατρο για να αντέξω;