Μερικές ώρες όταν όλοι κοιμούνται...

αποκοιμιούνται και όλες οι δαιμονικές και πληγωμένες πλευρές του εαυτού μου...

πέφτει το κάκαδο των τραυμάτων και αποκαλύπτεται το καθαρό μου πρόσωπο...

τότε είναι που νοιώθω πως θέλω να σ αγκαλιάσω και να σου προσφέρω αγάπη σα μωρό και έρωτα ανδρός προς γυναίκα...καθαρό...αγνό...έλξη και τρυφερότητα...αγάπη και ζεστασιά...

ας απολαύσω αυτο το συναίσθημα ενώ το πρωινό φθινοπωρινό αεράκι φυσά και με δροσίζει σαν να περνά μέσα από κάθε κυτταρό μου...

η καλή πλευρά της ψυχής μου ξεκουράζεται...έχει ξεφορτωθεί το βαρύ της πανοφώρι...

ένα καλό φαντασματάκι τραγουδά σφυρίζοντας σαν άνεμος...