Κι αν είχαν μιλιά οι βαιρές πόρτες των παλιών κριτίων της πόλης?

Τι θα έλεγαν?

Πόσες ιστορίες θα αφηγούνταν?

Πόσες φορές τις έκλεισαν με μανια, πόσες τις παραβίασαν άνθρωποι με σκοπούς?

Τα πόμολά τους σκούριασαν και κάποιες από αυτες εκλεισαν μια για παντα φυλακίζοντας μυστικά στι σκοτάδι.

Μυστικά άσχημα για το φως της μέρας.

Άλλες πάλι πόρτες γκρεμίστηκαν,χάλασαν...χωρίς κλειδαριά και μάνταλα...

κι άφησαν τις αλλαγές των καιρών να τις αφανίσουν σιγα σιγα...

άψυχη ξύλινη θυρα καπου στο Μοναστηράκι...πες μου έχεις ξαναδει δάκρυ στα μάτια από άνθρωπο που πονά?

Εχεις αντικρύσει έρωτα γνήσιο κι αυθεντικό...έχεις δει δυο ανθρωπους να κρατιωνται χερι χερι και να ειναι ο ενας για τον άλλο οτι πιο ομορφο και μοναδικο?

Μιλα μου τις νυχτες που ολα σωπαινουν...κανε τον ανεμο πνοη σου και τα θροίσματα των ξερόχορτων που σε εχουν καλυψει λεξεις σου...

νανουρισε με με ομορφα παραμυθια...

μιλα μου για τοτε που στολιζες ενα ομορφο σπιτικο που στεγαζε ανθρωπους με αγαπη...