Καλησπέρα Θείε μου τι κάνεις?

Πως είναι η ουράνια ζωή σου?

Μας αποχαιρέτησες πέρισυ το καλοκαίρι ξαφνικά...μάζεψες τις βαλίτσες σου και την έκανες για τους ουρανούς...

Η ζωή εδώ βαρετή και ξέχασες να μας αποχαιρετήσεις.

Όποτε περνάω από τη λεωφόρο Δεκελείας σκέφτομαι πως βρίσκεσαι κοντά.

Σε κάποια καφετέρια για καφέ.

Όμως βλέπω το φλυτζάνι σου παρατημένο και μύγες το έχουν κατακλύσει.

Το άφησες εκεί για πάντα να κρυώσει και να φτιάξει νεκρική κρούστα.

Μεσημέρι και ο ήλιος με τσουρουφλάει...το τραυμα της απώλειάς σου φουσκώνει ξανά...

τα δάκρυα με παίρνουν...ο σερβιτόρος συμμάζαψε το τραπέζι σου...δεν ήρθες αυτη τη φορα...

Τελος παντων με σε κουράζω με την άσκοπηυ φλυαρία μου.

Να ξέρεις πως είμαστε όλοι καλά και πως μας λείπεις.

 Αυτο ειναι το τραγουδι σου...together we stood..divided we fall...