Μητέρα,

μπόρεσα, τελικά, να βρω τη δύναμη να σου γράψω, αν και δεν είμαι σίγουρη γιατί το κάνω και τι θέλω να σου πω. Μου φέρθηκες τόσο σκληρά από μικρό παιδί που μου είναι ακόμα και τώρα δύσκολο να πιστέψω πως μία μάνα μπορεί να βασανίζει τόσο απάνθρωπα και ανελέητα το πλάσμα που έφερε η ίδια στον κόσμο και που εξαρτάται απόλυτα από αυτήν.

Δυστυχώς για μένα, ίσως και για σένα, έγινες αυτό που ποτέ δεν θα ΄θελες να είχες γίνεις -όπως μου έλεγες κάποιες φορές, όταν γλύκαινε κάπως το βλέμμα σου- δηλαδή σαν τη δική σου μητέρα. Όμως, ποτέ δεν έκανες κάτι γι΄αυτό. Νιώθω απέχθεια για σένα κάθε φορά που θυμάμαι πως αρνιόσουν πως είχαν συμβεί, γεγονότα που με έκαναν να παρακαλάω να πεθάνω γιατί δεν άντεχα τόσο ψυχικό πόνο και τόση σκληρότητα από σένα. Έρχονταν στιγμές που ένιωθα πως έχω τρελαθεί, πως είμαι πολύ κακός άνθρωπος που φαντάζομαι τέτοια πράγματα για την ίδια τη μητέρα μου. Δεν ήμουν, όμως, τρελή. Ακόμα και τώρα, όταν τα θυμάμαι, νιώθω ακόμα και το μέγεθος της απόγνωσης και της φρίκης που μου προκαλούσαν.

Θυμάσαι, όταν σε παρακάλεσα κάποια φορά να μη δουλεύεις τόσο πολύ για να σε βλέπω λίγο, τι απάντησες με εκείνο το τρομακτικό ειρωνικό σου ύφος; «Σιγά μη στερηθώ τα όμορφα πράγματα που θέλω να αγοράζω, μένοντας μαζί σου». Θυμάσαι, όταν ήμουν 8 χρονών που με ούρλιαζες, χωρίς να καταλαβαίνω γιατί, πως δεν πρόκειται όχι μόνο να μου πάρεις δώρο για τα γενέθλιά μου, αλλά και δεν θα σβήσω καν κεράκια σε τούρτα, επειδή δεν το αξίζω και πως δεν αξίζω καν να ζω; Έκλαιγα όλο το βράδυ μόνη μου στο δωμάτιό μου, μην τολμώντας να έρθω να σου πω να με λυπάσαι λίγο, αφού δεν μπορείς να μ΄αγαπάς.

Το πρωί των γενεθλίων μου, όμως, ήρθες και με ξύπνησες χαμογελαστή, δίνοντάς μου ένα φιλί στο μέτωπο. Νόμιζα πως ονειρεύομαι και δεν ήθελα να ξυπνήσω. Ήσουν, όμως, εσύ που είπες πως μου ετοίμασες πρωινό και πως μετά θα πάμε μαζί στην πόλη για να μου αγοράσεις ό,τι δώρο θέλω για τα γενέθλιά μου. Στη διαδρομή προς το κέντρο, μιλούσαμε και κάναμε σχέδια για το τι θ΄αγοράζαμε. Όταν, τελικά, είδα σε ένα κατάστημα μια μπλούζα, καθόλου ακριβή, για να μη ξοδέψεις πολλά χρήματα για μένα και ίσως θυμώσεις, έτσι το σκέφθηκα, εσύ άρχισες να με φωνάζεις μπροστά στον κόσμο, όπως τόσες άλλες φορές, για το πόσο αφελής και ανόητη είμαι που πίστεψα πως μου αξίζει δώρο γενεθλίων τόσο άχρηστη που είμαι. ‘Επαιξες αυτό το φρικτό θέατρο, μόνο κα μόνο για να με πληγώσεις ακόμα περισσότερο…

Σε μισώ γιατί μου στέρησες τον πατέρα μου. Σε μισώ για τα ατέλειωτα ψέματά σου. Σε μισώ γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να εμπιστευθώ ή ν΄αγαπήσω κάποιον. Σε μισώ για όλα αυτά και για το πώς θα προτιμούσες να είχα πεθάνει παρά να έχω γεννηθεί. Σε μισώ γιατί με γέννησες, ενώ ποτέ σου δεν με θέλησες. Σε μισώ γιατί με γέννησες για να έχεις κάποιον να μισείς.

ΣΕ ΜΙΣΩ!!!

Θα ΄θελα, όμως, να ξέρεις πως βρήκα το κουράγιο να θέλω να συνεχίσω να ζω ή καλύτερα να αρχίσω να ζω. Δεν είμαι τόσο αδύναμη όσο και οι δυο μας τόσο λαθεμένα πιστεύαμε. Αφού γλύτωσα από τα νύχια σου, θα καταφέρω να αντέξω τα πάντα. Κανείς δεν θα με σταματήσει πια, ούτε καν ΕΣΥ! Σε μισώ γιατί ακόμα μου λείπεις αφόρητα, γιατί ακόμα ονειρεύομαι πως έρχεσαι, μου λες πως μ΄αγαπάς και πως θα ήθελες να είσαι η καλή μου μανούλα. Αυτό ήταν ό,τι δυσκολότερο μπορούσα να γράψω, μαμά.

ΜΑΜΑ, Σ΄ΑΓΑΠΩ!!!

ΥΓ. 1 Κάποια στιγμή, εντελώς διαισθαντικά, της ζήτησα να προσπαθήσει να γράψει μία επιστολή στη νεκρή μητέρα της, όπου να αναφέρει το οτιδήποτε θα ΄θελε να της είχε πει. Είχαν περάσει τρία χρόνια από το θάνατό της και, αντί του οποιουδήποτε  πένθους, το απύθμενο μίσος για τη μητέρα της παρέμενε αναλλοίωτο, πνίγοντας κάθε άλλο συναίσθημα εντός της και μη επιτρέποντάς την να ζήσει. Ήταν μόνον 28 χρονών. Μετά από αυτή τη συμβολική αλλά και πραγματική ρωγμή του μίσους της, άρχισε κάτι να χαράζει σιγά-σιγά εντός της…

ΥΓ. 2 Το κείμενο το έγραψα με το δικό μου τρόπο, όπως το θυμόμουν…