Πρωινό σαράκι...ριζώνει μέσα μου...και οι ρίζες του μπαίνουν βαθειά...μακάρι να ήταν αλλοιώς.

Η ζωή είναι σκληρή.Σαν πέτρα.Πας να φας μια μπουκιά και χάνεις τα δόντια σου.

Ο χρόνος κυλά.Αλλά δεν με παρηγορεί.Μοναδικός μου φίλος πουθ μπορείς να με ακούσεις είσαι εσύ,μαύρο της Οθόνης...

ΣΚέψεις της στιγμής είναι όχι μόνο το ηλεκτρονικό χαρτί που γράφω τις σκέψεις όπως μου κατέβουν,αλλά και ο μόνος αόρατος φίλος μου,πραγματκός μου σύμμαχος.

Εχω αναγκη να βγαλω απο μεσα μου τον πονο της στιγμης...

Ας κάτσουμε μαζι φιλε μου ηλεκτρονικέ κι ας ακουσουμε μουσικη...

Ας δακρυσουμε μαζι...εγω με δακρυα κι εσυ με λεξεις...

..............

Σκληρη ζωη...πρεπει να μην νοιωθεις για να τη γευτεις...πρεπει να μη νοιωθεις...αν νοιωθεις κατι...θα πονεσεις...

Βγες ποταμε των δακρυων μου...γιατι στεγνωσες??Παρε μου τη θλιψη μακρια...γινε μακρινο ποταμι και ταξιδεψε με...ανακουφισε με σε ζητω...