Ειναι τοσα που θελω να γραψω, να πω αλλα οι λεξεις φρακαρουν στο λαιμο, στα χερια. Ισως φταιει που αρρωστησα, ισως που ο χρονος τρεχει και μαζι του τρεχω και εγω και ποτέ δεν φτάνω να τελειώσω όσα πρέπει και επιβάλλονται.
Απόψε έχει πανσέληνο.....και πέρασε κιολας ένας χρόνος...
Μολυβιές χαραγμένες σε σκόρπιες σελίδες από ημερολόγια ζωής..
Τα βαθύτερα θέλω μας είναι εκείνα που ξεδιπλώνονται τις νύχτες.
Εκείνα που μας λείπουν ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν ιδανικά.
Εκείνα που γεμίζουν την καρδιά κι αδειάζουν την ψυχή.
Εκείνα που μας αφήνουν χωρίς ανάσα.
Εκείνα που ποτέ δεν τελειώνουν.