Εσύ και εδώ στα ζεματισμένα λιθάρια της βουνοπλαγιάς 
βλέπεις δρόμους που ανοίγουν πόρτες για το αύριο. Και
μας καλείς όλους να βαδίσουμε σε αυτούς .
Η καρδιά σου είναι ακούραστη η θέληση σου αλύγιστη η υπομονή σου
ατελείωτη τα μάτια σου κοιτούν το μέλλων σαν τους προβολείς
που φέγγουν το σκοτάδι. Κι εμείς βλέπουμε με τα μάτια σου το
αύριο, πόσο γλυκαίνει η καρδιά μας, πυρώνει η φαντασία για
μέρες καλές χωρίς τις πίκρες της εκμετάλλευσης.
Φυτεύεις λουλούδια στην αυλή και λουλακιές βάφεις της γλάστρες.
Δεν ξέρω πώς αλλιώς να περιγράψω την αισιοδοξία την αστείρευτη.