Εργάτες.

Μεριάζει η ώρα η στιγμή φτάνει.

Ξυπνάνε μες τη ζεστή αγκαλιά των συντρόφων τους.

Τραβούν για το πόστο τους.

Να δουλέψουν και η δουλειά τους παρακαταθήκη στους ανθρώπους που ζουν ανα-γύρω.

Στις ρούγες και τις στράτες του κόσμου

που αναπνέει από τον πλούτο του κόπου τους,

όπου το όνειρο ζει- υπάρχει

και η ανατολή συνεχίζει την πορεία της νύκτας ακούραστα.

Γιατί όλοι είναι εκεί και την κοιτούν.

Έτυμοι να σηκώσουν στον ώμο τους όλοι μαζί τη ζωή την περιγελάστρα και να πουν: 

Αυτή υπάρχει γιατί ήμαστε εμείς εδώ, σε τούτα τα μάρμαρα σε τούτους τους τόπους.

Και κουρασμένοι το απόβραδο να μετρήσουν

τους πέντε παράδες μεροκάματο που τους καίνε την παλάμη.

Βάζουν φωτιά στην καρδία τους

κι ανοίγουν άλλους δρόμους στο μυαλό κι άλλες φωνές βγάζουν απ τα στήθια.

Εργάτες άναρθρα βουβά δίνουν όρκο στην πίκρα.

Ζουν με λιγοστά διαβάζουν λιγοστά μα ξέρουν κάθε πρωί να είναι εκεί.  

23 5 13