Αναμνήσεις

Με τις  αναμνήσεις ταλαιπωρημένες μαύρες με μακρουλές μορφές λιγνές να συναλλάσσονται μεταξύ τους ανακατώνονται μέσα μου, παλεύουν επάνω στα εσώψυχά μου τραυματίζουν τον ουρανό ματώνουν τη σκέψη τη λογική.

Παράλογη, οδηγούν πορεία, ναυτία, πια η πραγματικότητα;

Το παραμύθι πανέμορφο ιστορία γλυκιά γλυκό του κουταλιού σταφύλι με χάντρες κέρινες ρόγες σταρένιες παραμυθένιες.

Αφήσου ανέβα στο πλεούμενο του Μωυσή πέρνα μαζί του το Νείλο χαλάρωσε. Μα ποιος κάνει παιχνίδι; ποιος κανονίζει τι θα πεις τα μάτια τι θα βλέπουν τι θα σου κελαηδάνε.

Έτσι τραυματισμένο πουλί ζωντανό τρομαγμένο, χωρίς γέφυρες στο χάος του γαλάζιου στο μαρτύριο του ήλιου χωρίς δρόμους επιστροφής τώρα πια κρανίου τόπος. Δεν ακούγεσαι…… δεν ακούγεσαι……… νιώσε το άρωμα,

μη περιμένεις τον κεραυνό,

πλύσου με τη βροχή τρίψε την άμμο στο κορμί σου κοκκίνισε το δέρμα σου νιώσε τη δύναμη που έχεις,

δίωξε την απογοήτευση την αδυναμία αυτό που σε θολώνει κράτα τον φίλο από το χέρι έτσι για να παίρνεις κουράγιο δύναμη, σαν τον γιο του Ποσειδώνα και της Γης (Ανταίος)

Ρώτησα κι αν δεν έχεις φίλο; Πολλοί δεν έχουν μου είπε.

Γι αυτό είναι τόσοι πολλοί οι λυπημένοι. . . . . τόσοι νιώθουν μελλοθάνατοι.